در یازدهمین قسمت از پادکست تاریکخانه تاریخ به خلیل ملکی از سیاستمداران معاصر ایرانی پرداختیم. ملکی از گروه 53 نفر از رهبران حزب توده بود که بعدها از حزب توده منشعب شد و همینطور از افراد تشکیل دهنده جبهه ملی اول بود.

در پنج جلد مقالات خلیل ملکی، اونچه به خوبی تونسته سیمای فکری این روشنفکر تنها رو در سال‌های آخر عمر نشان بده، نامه سرگشاده اون به علی امینی، نخست‌وزیر وقت در 18 مرداد 1340 است. او توی این نامه بزرگترین خطری که کشور رو تهدید می‌کرد، نه امپریالیسم غرب می‌دونست و نه توسعه‌طلبی شوروی و نه عمال داخلی اون‌ها؛ حتی ارتجاع داخلی رو هم بزرگترین خطر نمی‌دونست، بلکه می‌نویسه: «خطری که از همه این‌ها بالاتر است، این است که در کشور ما و در نهضت ملی ما یک رهبری که دارای سجایای اخلاقی لازم برای راهنمایی ملت برای تجهیز نیروی آن‌ها، برای نشان دادن راه صحیحی که باید در آن راه و برای هدفی مشخص پیش بروند، وجود ندارد…فقدان این نوع رهبری، بزرگترین نقص ملی ما و بزرگترین خطر برای استقلال و تمامیت ارضی ایران است.»