آنان که خاک را به نظر کیمیا کنند ۱۹۶

غلام نرگس مست تو تاجدارانند ۱۹۵

سمن‌بویان غبار غم چو بنشینند بنشانند ۱۹۴

در نظربازی ما بی‌خبران حیرانند ۱۹۳

سرو چمان من چرا میل چمن نمی‌کند ۱۹۲

آن کیست کز روی کرم با ما وفاداری کند ۱۹۱

کلک مشکین تو روزی که ز ما یاد کند ۱۹۰

طایر دولت اگر باز گذاری بکند ۱۸۹

مرا به رندی و عشق آن فضول عیب کند ۱۸۸

دلا بسوز که سوز تو کارها بکند ۱۸۷

گر می‌فروش حاجت رندان روا کند ۱۸۶

نقدها را بود آیا که عیاری گیرند ۱۸۵

دوش دیدم که ملایک در میخانه زدند ۱۸۴

دوش وقت سحر از غصه نجاتم دادند ۱۸۳

حسب حالی ننوشتی و شد ایامی چند ۱۸۲

بعد از این دست من و دامن آن سرو بلند ۱۸۱

ای پسته‌ی تو خنده زده بر حدیث قند ۱۸۰

رسید مژده که ایام غم نخواهد ماند ۱۷۹

هرکه شد محرم دل در حرم یار بماند ۱۷۸

نه هرکه چهره برافروخت دلبری داند ۱۷۷