...بشریت، یک پل است. سعی نکن فقط یک انسان باشی، وگرنه غیرانسان می‌شوی. سعی کن ابَرانسان شوی؛ این تنها راه انسان‌بودن است؛ راه دیگری وجود ندارد. هدفت را جایی در ستارگان قرار بده؛ فقط در این صورت رشد می‌کنی.
و انسان پدیده‌ای در حال رشد است؛ یک روند است. اگر هدف والایی نداشته باشی، رشد متوقف می‌شود. آنوقت گیر افتاده‌ای، آنوقت راکد و بیات می‌شوی. این چیزی است که برای میلیون‌ها انسان در دنیا رخ داده است. به چهره‌هایشان نگاه کن: مانند زامبی‌ها هستند، گویی که در خواب هستند و یا تحت تاثیر مواد مخدر سنگ شده‌اند.براستی چه اتفاقی برای قلب‌های این مردم افتاده است؟ هیچ تازگی، سرزنده‌بودن، هیچ شعله و شور زندگی در آنها دیده نمی‌شود…. گُنگ شده‌اند. چه اتفاقی برایشان افتاده است؟آنان چیزی را از دست داده‌اند. چیزی را از کف می‌دهند؛ آنان کاری را که برای آن ساخته‌شده‌اند انجام نمی‌دهند، تقدیر خودشان را زندگی نمی‌کنند و آن را محقق نمی‌سازند.انسان اینجاست تا اَبَرانسان شود. بگذار هدف تو اَبَرانسان باشد. فقط آنوقت است که قادر هستی انسان باشی، و در آسایش.هر چه بیشتر به یک اَبَرانسان دگرگون شوی، بیشتر درخواهی یافت که دیگر در تشویش و در اضطراب نیستی. غنچه‌ها بزودی می‌آیند و شکوفا خواهند شد. شادمانی در انتظار است؛ می‌توانی منتظر و امیدوار باشی تا شکوفا شوی.وقتی رشد و حرکتی نداری، وقتی که سعی داری فقط یک انسان باشی، آنگاه رودخانه از جریان بازایستاده است؛ دیگر به سمت اقیانوس روان نیست. زیرا رفتن به سوی اقیانوس یعنی تو انگیزه‌ای داری که اقیانوس بشوی. وگرنه چرا باید به طرف اقیانوس بروی؟رفتن به سوی اقیانوس یعنی ممزوج‌شدن با اقیانوس، یعنی اقیانوس‌شدن.هدف، خدایی‌شدن است. فقط وقتی می‌توانی انسان باشی که هرگونه تلاش را برای الهی‌شدن انجام داده باشی. در خودِ همین تلاش‌ها، انسانیت تو شروع به درخشش می‌کند. در خود همین تلاش‌ها، زنده خواهی شد.وقتی خودِ زندگی بسیار اغنا‌کننده، سرشار و مسرور است؛ پس این چیست که انسان را رنجور می‌سازد؟زندگی اغنا‌کننده هست، ولی تو در تماس با زندگی نیستی. آن تماس قدیمی گم شده است، تماس جدیدی هم برقرار نشده است. تو در یک مرحله‌ی انتقالی هستی، بنابراین زندگی کسل‌کننده، میان‌حاله و غم‌انگیز به‌نظر می‌رسد ــ حتی بیهوده.ژان‌پل سارتر می‌گوید: “انسان یک اشتیاق عبث و بیهوده است ـــ شوقی بیهوده و ناتوان، سروصدای بی‌جهت در مورد زندگی، که چیزی در آن نیست... یک زندگیِ بی‌معنی!”بله، هرچه بیشتر در خودت محصور بمانی، وقتی فقط در محدوده‌ی انسان‌بودن باقی بمانی، وقتی هدفِ والایی نباشد و رشدی درونی نداشته باشی، البته که زندگی بی‌معنی‌ و بی‌معنی‌تر می‌شود. آنگاه در رنج هستی.خوشحال ‌بودن یعنی طبیعی بودن. این فقط چیزی طبیعی در جهانِ هستی است. جهان هستی از ماده‌ای به‌نام خوشحالی ساخته شده است. فقط نگاه کن: آیا نمی‌توانی این را در درختان ببینی؟… که چقدر شاد هستند…. آیا پرندگان را در حال خواندن نمی‌بینی که چقدر شاد هستند؟مسرور بودن مطلقاً طبیعی است. اما خود، یا همان نفْس، این اجازه را نمی‌دهد. [نفْس، از رنج تغذیه می‌کند؛ بنابراین رنجور بودن را رها نمی‌کند.] برای همین است که مردم اینهمه در مورد بدبختی‌هایشان حرف می‌زنند.آنان فقط با صحبت کردن در مورد رنج‌هایشان، افراد خاصی می‌شوند! مردم پیوسته در مورد بیماری‌هایشان، سردردها، معده‌دردها و سایر مشکلاتشان حرف می‌زنند. تمام مردم هریک به نوعی دچار بیماری‌هراسی hypochondriac هستند. و اگر کسی رنج‌های تو را باور نداشته باشد، تو آزرده می‌شوی. اگر کسی با تو همدردی کند و رنج‌هایت را باور کند ـــ حتی با نسخه‌ی بزرگنمایی شده‌ی آن ـــ احساس خوشحالی می‌کنی! این احمقانه است، ولی باید درک شود. رنج، تو را فردی خاص می‌سازد؛ تو را نفسانی‌تر می‌کند. یک انسان رنجور می‌تواند نفْسی متراکم‌تر از یک انسان شاد داشته باشد.انسان شاد واقعاً نمی‌تواند نفْس داشته باشد، زیرا انسان فقط وقتی شاد می‌شود که نفْسی وجود نداشته باشد. هرچه نفس کمتری داشته باشی، شادمان‌تر هستی؛ هرچه شادتر باشی، نفْسِ کمتری داری.نفْس در شادمانی حل می‌شود. تو و شادمانی نمی‌توانید با هم وجود داشته باشید؛ تو [بعنوان فردی خودمحور یا همان نفس‌محور] فقط وقتی هستی که رنج وجود داشته باشد. در شادمانی، نفْس حل شده است.#اشو 📚«آموزش فراسو»جلد ۲/۴مترجم: ‌م.خاتمی

🪷🫠💚

🍁1404/8/4🍁