این اپیزود سفری در میراث اصیل سنتور است؛ جایی که کوکِ وقار با طنین شفافِ استادان این ساز درهم می‌آمیزد. در هر لرزش سیم، ردّی از پایور شنیده می‌شود؛ در هر فرازِ ملودی، سایه‌ی مشکاتیان، و در هر ظرافتِ ضربه، یادِ پشنگ و سیاوش کامکار که سنتور را به آستانه‌ی روشنایی رساندند.

این موسیقی برای آرامش ساخته نشده؛ آرامش را از دل میراث بیرون می‌کشد. صدای سنتور در این قطعه نه تنها نرم و نوازشگر است، بلکه وقار خاموشی دارد که ریشه در خاکِ هنر ایران دارد. هر کوک، این ساز را از مهِ نوستالژی عبور می‌دهد و شنونده را به سال‌های دور می‌برد؛ جایی که نغمه‌ها هنوز ساده، اصیل و باشکوه بودند.

اگر به دنبال موسیقی بی‌کلامی هستی که ذهن را روشن و قلب را آرام کند، این قطعه ۵۵ دقیقه‌ای همراهت خواهد بود. مناسب برای مدیتیشن، تمرکز، مطالعه، تاریکیِ شب و لحظه‌هایی که می‌خواهی بی‌صدا به اعماق فرو بروی

سنتور در این قطعه نه ساز، بلکه روایت است؛ روایتِ اصالت، وقار و میراثِ ماندگارِ موسیقی ایرانی