صبا وقت سحر بویی ز زلف یار می‌آورد ۱۴۶

چه مستی است ندانم که رو به ما آورد ۱۴۵

به سر جام جم آنگه نظر توانی کرد ۱۴۴

سالها دل طلب جام جم از ما می‌کرد ۱۴۳

دوستان دختر رز توبه ز مستوری کرد ۱۴۲

دیدی ای دل که غم عشق دگر بار چه کرد ۱۴۱

دلبر برفت و دلشدگان را خبر نکرد ۱۴۰

رو بر رهش نهادم و بر من گذر نکرد ۱۳۹

یاد باد آن که ز ما وقت سفر یاد نکرد ۱۳۸

دل از من برد و روی از من نهان کرد ۱۳۷

دست در حلقه‌ی آن زلف دوتا نتوان کرد ۱۳۶

چو باد عزم سر کوی یار خواهم کرد ۱۳۵

بلبلی خون دلی خورد و گلی حاصل کرد ۱۳۴

صوفی نهاد دام و سر حقه باز کرد ۱۳۳

به آب روشن می عارفی طهارت کرد ۱۳۲

بیا که ترک فلک خوان روزه غارت کرد ۱۳۱

سحر بلبل حکایت با صبا کرد ۱۳۰

اگر نه باده غم دل ز یاد ما ببرد ۱۲۹

نیست در شهر نگاری که دل ما ببرد ۱۲۸

روشنی طلعت تو ماه ندارد ۱۲۷