به آب روشن می عارفی طهارت کرد ۱۳۲

بیا که ترک فلک خوان روزه غارت کرد ۱۳۱

سحر بلبل حکایت با صبا کرد ۱۳۰

اگر نه باده غم دل ز یاد ما ببرد ۱۲۹

نیست در شهر نگاری که دل ما ببرد ۱۲۸

روشنی طلعت تو ماه ندارد ۱۲۷

جان بی جمال جانان میل جهان ندارد ۱۲۶

شاهد آن نیست که مویی و میانی دارد ۱۲۵

آن که از سنبل او غالیه تابی دارد ۱۲۴

مطرب عشق عجب ساز و نوایی دارد ۱۲۳

هر آنکه جانب اهل وفا نگه دارد ۱۲۲

هر آن کو خـاطر مجموع و یار نازنین دارد ۱۲۱

بتی دارم که گرد گل ز سنبل سایبان دارد ۱۲۰

دلی که غيب‌نمای است و جام جم دارد ۱۱۹

آن کس که به دست جام دارد ۱۱۸

دل ما به دور رویت ز چمن فراغ دارد ۱۱۷

کسی که حسنِ خط دوست در نظر دارد ۱۱۶

درخت دوستی بنشان که کام دل به بار آرد ۱۱۵

همای اوج سعادت به دام ما افتد ۱۱۴

بنفشه دوش به گل گفت و خوش نشانی داد ۱۱۳