به در و دیوارِ خانه‌ام نگاه می‌کنم
و به آدم‌های دور و برم
و به لوازم شخصی‌ام
و به صورتم در آینه
و به این فکر می‌کنم که اگر هر کدامشان را از دست بدهم چقـــدر غمگین خواهم شد!
بعد به گذشته‌ام نگاه می‌کنم
به کودکی‌ام
و سعی می‌کنم چهره‌ی همبازی‌هایم را به خاطر بیاورم
یا رکابِ دوچرخه‌ام را
یا در و دیوارهای اتاقِ صورتی‌ام را
یا قلک و تختِ چوبی‌ام را
یا عروسک‌هایی که عجیب دل بسته بودم بهشان
یا دست‌های همسایه‌ی پیرمان که وقتی کلید نداشتم برایم قلّاب می‌گرفت
یا تصویرِ دندان‌های شیریِ افتاده‌ام در آینه…
من چقدر گذشته‌ام!
من چقدر از هر آنچه که دوست می‌داشتم زود گذشته‌ام
راحت گذشته‌ام
من چقدر پر شده‌ام از نداشته‌ها
و چقدر پر شده‌ام از داشته‌هایی که بالحتم روزی مثل امروز نداشتن‌شان چندان دلم را به درد نخواهد آورد!
تمام دوستان نزدیکم
و تمام جلساتِ مثلاً مهمِ کاری
و تمام اشیایی که رویشان میمِ مالکیت گذاشته‌ام
و تمام آدم‌هایی که عجیب دلبسته‌ام بهشان
روزی تاریخ انقضای بودنشان فرا می‌رسد
و روزی تاریخ انقضای بودنم برایشان فرا خواهد رسید!
“آینه‌ای که از جلویش رد شده‌ای
هرگز تصویر تو را به خاطر نخواهد سپرد!”
من چقدر از همه چیز راحت گذشته‌ام
چقدر راحت می‌گذرم
و چقدر راحت “خودم” بخشی از گذشته می‌شوم.
همین!