کافه خیال - موسیقی بی کلام برای مطالعه، مدیتیشن، ریلکسیشن

سلام بر کسانی که دلگرمی دیگرانند،با این که خود غرق در غم هستند...

‍ یخ آب می‌شود در روح من، در اندیشه‌هایم. بهار، حضور توست، بودن توست …

هنوز خورشید لبخند می‌زند، آسمان در آغوش می‌گیرد، زمین می‌رویاند، و درختان شکوفه می‌زنند. هنوز هم نوزادان متولد می‌شوند، شمع‌دانی‌ها گُل می‌دهند، ماه می‌تابد، ستاره چشمک می‌زند، جیرجیرک آواز می‌خواند، پروانه پرواز می‌کند، درختان میوه می‌دهند، چشمه‌ها می‌جوشند، و امید، هر صبح در زیر پوست سرد زمین، به جریان می‌افتد. امید زیباست، عشق زیباست، طلوع زیباست، شکفتن زیباست، و زندگی، زندگی با تمام دردهایش، هنوز هم زیباست …

عطرت، هوا میشود برای نفس. نامت، ضربآهنگ در قلب. چشم‌هایت، آرامش خاطر، و آغوشت، امن‌ترین وطن. مگر میشود کسی، نبض زندگی دیگری شود؟ …

آنگونه دوستت می‌دارم، كه خبردار نشوی. آنگونه می‌بوسمت، كه احساس نكنی. مهم نيست بشناسی‌ام، يا حتی برايم خطی بنويسی. گاهی در خيابان نگاهت، رهگذری باشم كافی‌ست. تو هرگز مرا نخواهی شناخت، و من، مجنون‌ترين بيد كوچه‌ی تو باقی خواهم ماند …

دستم را بگیر. مرا به حال و هوای روزهایی که برنمی‌گردند، برگردان. مرا به خورشید، به امید، به روزهای سپید، مرا به خودم، مرا به خودت برگردان …

به آنان که ما را رها نمودنددر خاک خالی،بی‌آب و بی‌گیاه،بی‌هیچ اشک و آه بگویید:ما ریشه در خویش داشتیم و سبز گشتیم و سبز شد بهار…!👤محمود درویشآرزو می‌کنم این همون بهاری باشه که درختِ آرزوهات جَوونهِ می‌زنه. نوروز مبارک ❤️🌹🌱✨️

در روزهای تاریک و سخت، کسی که قلب‌مان را با لطافت لمس کند، ما را مبتلای خود می‌کند …

من دلم روشن است. روزی تو از راه میرسی، و کوچه بوی عطر تو را می‌گیرد. دیوارها گُل میدهند، پنجره‌ها عاشق میشوند، و این خانه خوشبخت. آن روز برای تمام خستگی‌هایم، یک صندلی روبه‌روی تو کافی‌ست …

شبی از میان خروارها تاریکی، اولین پرتو نور نصیب ما خواهد شد. آن‌جا امید، از میان درد می‌روید …

یادت، عطر یک شمعدانی کوچک است، در گوشه‌ا‌ی از قلبم. هر وقت می‌خواهمت، چشمانم را می‌بندم، و عمیق نفس میکشم …

خلوتی میخواهم، کنار تو، در سکوت ستاره‌ها، بگویم دوستت دارم، آرام بگویی، من بیشتر …

بیا و سرت را بر سینه‌ام بگذار، تا این زندگی به رنجی که می‌کشیم بیارزد. بیا و جبران کن، به بوسه‌های زیاد …

آنگونه دوستت می‌دارم، كه خبردار نشوی. آنگونه می‌بوسمت، كه احساس نكنی. مهم نيست بشناسی‌ام، يا حتی برايم خطی بنويسی. گاهی در خيابان نگاهت، رهگذری باشم كافی‌ست. تو هرگز مرا نخواهی شناخت، و من، مجنون‌ترين بيد كوچه‌ی تو باقی خواهم ماند …

به تو برمیگردم. بعد از مرگ، در لباسی دیگر و در جهانی دیگر. دوباره تو را دوست خواهم داشت.