The Stars We Follow - Federico Albanese
Update: 2025-06-26
657
657Description
تو گرچه تنها اُمید و تکیه‌گاه منی، اما خود در تنهایی، ساقه‌ی باریک یک گُل زیبایی. مگذار حتی نسیم یک اضطراب، این ساقه‌ی زیبا را مختصری خم کند. شکستن تو، درهم شکستن من است …💜💜🌻🌻
In Channel
Download from Google Play
Download from App Store
United States00:00
00:00
x
😉
شکوفه‌های امروزم از سمت تو می‌آید. ممنون از زمانی که می‌گذاری
نمی‌دانم، چیزی نمی‌دانم... چیزی از من مپرس! مرا در این مرداب غم به حال خود بگذار. تا شاید کمی بعد... بعد از تو، این مرداب غم هم مرا به حال خودم بگذارد.
دروغ میگفت ... او مرا برای خودم نمی‌خواست.... برای خودش میخواست....این را از رفتنش فهمیدم .... #تنهایی
یه دنیایه واسه خودش....❤
بودن در کنار تو انگار تمام عمر منتظر همین بوده ام !
من ان تک درخت نو‌رس بودم که باد بی مهری شاخه ترد و نازک احساسم را شکست. و حریق هجران بک‌پارچه آتشم زد...خاکستر شدم...اما نفهمیدی ...هرگز
چه زیبا ، اندکی ادمو تو شلوغی نگه میداره
من داستان های عاشقانه‌ای را در رویاهایم خلق میکنم. داستایوفسکی-شب های روشن
اتفاق جالبی ست.... تجربه تلخیست... احساس عجیبیست که هر لحظه نفس بجان تو سرک می‌کشد که تر و تازه ات کند اما تو مرده ای... یک حادثه... یک اتفاق... یک تلنگر... مرگ من، به مراتب بدتر از مرگ جسم من است...
خیلی دیر به دیر اپیزود میزارین🥲
به امید شادی آزادی فلسطین.
حس آرامش میده☘️
ممنون از بابت انتخاب موزیک های زیبا، این کانال شده جز جدایی ناپذیر لحظات زندکی من . زمانی که به ارامش و عمیق بودن نیاز دارم به سراغ اینجا میام
در سکوت شب، می‌نشینم کنار تمام خاطراتی که شکل آدم‌اند... آدم‌هایی که بودن‌شون آزارم داد، و بدتر از اون، شناختنشون... بدتر از اون، فهمیدن‌شون. کاش نمی‌فهمیدم. کاش نمی‌دیدم ورای لبخندها، نیت‌ها، سایه‌ها... فهم، گاهی زخم می‌زنه، آدم رو از سادگیِ شیرین جدا می‌کنه. و حالا در دل این شبِ ساکت، تنها چیزی که می‌مونه صدای پیانویی‌ست که اشک نمی‌ریزد، اما همه‌ی غم‌ها را بلد است زمزمه کند...
👉🏻 ❤️ 👈🏻
هنوز پس از سالها به انتهای جاده ای که رفتی نگاه میکنم تا شاید برگردی..جاده فریاد میزند او دیگر نخواهد آمد ...راست میگوید تو آمدن را فراموش کردی
We will rise, right in front of the eyes of people who abandoned us without a goodbye.
خیلییی قشنگههه
زندگي میکرد با حجمِ غمناکی از اضطراب! همچون ترسِ کودکي که الفبا نمی‌دانست اما باید می‌نوشت... حالش مزه‌ی احساساتِ نارسی را می‌داد که نباید اما چیده شده بود. #آیسان_روحنواز