У Беластоку прайшла акцыя “Ноч (не) расстраляных паэтаў”. Ля сценаў Консульства Беларусі ў скверы Вольнай Беларусі сабралася больш за тры дзясяткі чалавек — беларусаў, для якіх 29 кастрычніка 1937 года застаецца чорнай датай найноўшай гісторыі.

Кажуць удзельнікі акцыі:

– Гэта страшная падзея 1937 года, адгукаецца да сённяшніх дзён. Усё што робіць-творыць рэжым у Беларусі – гэта ўсё працяг тых нераскаяных, непакаяных гадоў, дзесяцігоддзяў.

– Я прыйшоў паслухаць, пабыць побач з беларусамі, з людзьмі.

– Сучасны рэжым Лукашэнкі не расстрэльвае масава, але працягвае знішчаць беларусаў.

– Гэта вялізная шкода, нават калі простых людзей, а калі інтэлігенцыю – то тым больш.

Падчас імпрэзы ўдзельнікі чыталі вершы і ўспаміналі забітых паэтаў. Разам з імі і галоўны рэдактар «Радыё Рацыя» Яўган Вапа:

<figure class="wp-block-audio"></figure>

Потым да мікрафона выйшла спявачка і паэтка Кацярына Ваданосава, якая прачытала ўласны твор і верш Цішкі Гартнага “Роднай краіне” ды нагадала, што многія беларусы сёння — у выгнанні, далёка ад сямейных магіл. У яе выкананні і ў суправаджэнні інструментальнага ансамбля прагучала песня “Белы сад” на словы Гартнага.

Цалкам матэрыял:

<figure class="wp-block-audio"></figure>



<figure class="wp-block-image size-large"></figure>

У ноч на 30-га кастрычніка былі расстраляны больш за 100 прадстаўнікоў беларускай інтэлігенцыі – паэты, пісьменнікі, навукоўцы, дзеячы культуры. Сярод іх – Алесь Дудар, Міхась Чарот, Міхась Зарэцкі, Тодар Кляшторны… Людзі, якія стваралі адраджэнне беларускай культуры 1920-х, сталі ахвярамі сталінскага тэрору. І іх вершы і цытаты гучаць у Ноч паэтаў пад сценамі консульства Беларусі.

<figure class="wp-block-image size-large"></figure>



<figure class="wp-block-image size-large"></figure>



<figure class="wp-block-image size-large"></figure>



<figure class="wp-block-image size-large"></figure>



<figure class="wp-block-image size-full"></figure>



<figure class="wp-block-image size-large"></figure>



<figure class="wp-block-image size-large"></figure>

Зачытваюцца асноўныя звесткі пра расстраляных дзеячаў у 1937 годзе. Праводзяцца паралелі з сучаснымі рэпрэсіямі ў Беларусі. Пакуль мы памятаем – яны жывуць. Адбываецца хвіліна маўчання па забітых рэпрэсаваных беларускіх дзеячах.

<figure class="wp-block-image size-large"></figure>

Гучыць першы верш Анатоля Сыса “Адпусціце мяне, Курапаты”. Кацярына Ваданосава бярэ слова ля мікрафона і чытае верш Цішкі Гартнага “Роднай краіне”. Кацярына кажа пра тое, што беларускім выгнаннікам няма месца, дзе памерці на чужыне, нельга наведаць магілы ў Беларусі. Гучыць песня на словы Цішкі Гартнага “Белы сад”.

<figure class="wp-block-image size-full"></figure>

Слова ўзяў галоўны рэдактар Беларускага Радыё Рацыя Яўген Вапа, ён чытае верш Юлія Таўбіна.

<figure class="wp-block-image size-large"></figure>

Верш Тодара Кляшторнага чытае дырэктар Цэнтра беларускай культуры ў Беластоку Анатоль Вап.

<figure class="wp-block-image size-large"></figure>

Слова бярэ выкладчыца курсаў Марыя Грыц, якая чытае верш Юркі Лявонага.  

<figure class="wp-block-image size-large"></figure>

Слова бярэ актывіст Сяргей Верамеенка, ён чытае верш пра Каліноўскага. Аўтар Анатоль Вольны.

Акцыя завершылася вершам-песняй Лявона Вольскага “Забітым паэтам”.

Беларускае Радыё Рацыя

The post Акцыя “Ноч (не) расстраляных паэтаў” у Беластоку appeared first on Рацыя.