آن که از سنبل او غالیه تابی دارد ۱۲۴

مطرب عشق عجب ساز و نوایی دارد ۱۲۳

هر آنکه جانب اهل وفا نگه دارد ۱۲۲

هر آن کو خـاطر مجموع و یار نازنین دارد ۱۲۱

بتی دارم که گرد گل ز سنبل سایبان دارد ۱۲۰

دلی که غيب‌نمای است و جام جم دارد ۱۱۹

آن کس که به دست جام دارد ۱۱۸

دل ما به دور رویت ز چمن فراغ دارد ۱۱۷

کسی که حسنِ خط دوست در نظر دارد ۱۱۶

درخت دوستی بنشان که کام دل به بار آرد ۱۱۵

همای اوج سعادت به دام ما افتد ۱۱۴

بنفشه دوش به گل گفت و خوش نشانی داد ۱۱۳

آن که رخسار تو را رنگ گل و نسرین داد ۱۱۲

عکس روی تو چو در آینه‌ی جام افتاد ۱۱۱

پیرانه‌سرم عشق جوانی به سر افتاد ۱۱۰

دیری‌ست که دلدار پیامی نفرستاد ۱۰۹

خسروا گوی فلک در خم چوگان تو باد ۱۰۸

حسن تو همیشه در فزون باد ۱۰۷

تنت به ناز طبیبان نیازمند مباد ۱۰۶

صوفی ار باده به اندازه خورد نوشش باد ۱۰۵