Літрадыё

Уладзь Лянкевіч — паэт-музыка. І творчы працэс абедзвюх гэтых праяваў непадзельны. Вершы часта сыходзяць у зонгі гуртоў “TonqiXod”, “Люты Сакавік”, “Сіндром Самазванца”, а мелодыка неадрыўная ад сэнсаў. Паэзія Уладзя Лянкевіча калючая, няроўная, яна фіксуе тахікардычную пульсацыю сённяшняга часу. Па жыцці ж Лянкевіч прытрымліваецца прынцыпу “глядзець наперад і не азірацца”.  У новым выданні падкасту Уладзь распавядае пра страх вады, якой на вокладцы ягонай кнігі 70 адсоткаў. Пра Менск, што заўжды побач як адсутная велічыня. Пра вершы, напісаныя пасля зняволення. Пра хваробу і выцясненне кепскіх успамінаў. А таксама пра тое, як, дзякуючы Андрэю Хадановічу, у юнацтве пазнаёміўся са сваёй будучай жонкай і адкрыў для сябе няпафасную беларушчыну. Асабістыя падзеі  1:20 Боязь вады, якой 70% 4:19 Беларускамоўны дзед і шчасце дзяцінства 8:56 Як Андрэй Хадановіч адыграў лёсавую ролю 13:35 Пакуты кахання на карысць паэзіі 17:03 Музыка перадусім 18:43 Менск як адсутная велічыня 22:06 Прыняцце смерці23:01 Апалінэр і хатні ручны Сыс 24:58 Вера, спалучаная з хістаннямі 21:31 Як уплываюць грошы на творчасць 31:16 Заглыбленне ў моўную стыхію  32:48 Хвароба і прынцып “не азірацца”  Творчыя прыёмы.  35:48 Паэтычныя рытуалы  38:30 Калі прыходзіць натхненне  39:59 Ці ўласцівае паэтам асаблівае бачанне свету? 47:25 Адкуль бяруцца ідэі вершаў  54:48 Чарнавікі  58:10 Што найперш — змест ці форма? 01:03:14 Страхі ў паэзіі і як іх перамагчы 01:06:12 Ці можа паэзія прадбачыць 01:07:45 Як знайсці свой голас 01:09:51 Ці заўжды для паэзіі патрэбен неспакой  01:12:41 Дзве парады тым, хто пішаLitradio.by

Да “Супердудко” завітала паэтка і перакладчыца Марыя Мартысевіч з размовай пра герояў беларускага метамадэрну, кэнсэлінг з булінгам, “Сарматыю” і “Гарэзлівы пацалунак”. Мартысевіч лічыць сябе першай беларускай метамадэрністкай, разважае пра неабходнасць кэнселінгу для стварэння інстытута рэпутацыі і агучвае мары аб кніжцы пра булінг. Таксама цягам размовы можна даведацца пра вобраз ідэальнай Беларусі ў янг-эдалт рамане “Гарэзлівы пацалунак” і зразумець, чаму Марыю называюць “абсалютным злом беларускага інтэрнэту”.00:00 Як усё пачалося07:30 “Я разумела што так, як пішуць па-беларуску, мне не падабаецца!”13:24 Адамовіч, Прылуцкі, Рыжкоў: генерацыя Марыі Мартысевіч25:02 “Трэба прызнаць, што мы акурат гэтае метамадэрністычнае пакаленне…”29:24 Маладая кроў: “Карані/лісце” і г. д.33:05 “Кэнсэлінгу як механізму ў нас няма”38:22 Самы глыбокі твор Марыі Мартысевіч: паэма “Сарматыя”42:40 Тарашкевіца і наркамаўка47:08 Пытанне рэдактуры49:57 Як пісаўся “Гарэзлівы пацалунак”01:01:31 “Я б хацела напісаць кніжку пра булінг”01:03:54 “Сяргей Пукст кажа пра свой поп-праект "Георгій Дабро", што ён заснаваны на прыгадваннях і пазнаваннях нейкіх станаў…”01:14:17 Фэйсбучныя тэксты01:15:20 Кніжная серыя “Амерыканка” з хіповымі Кенам Кізі і Хантэрам Томпсанам01:18:10 “Абсалютнае зло беларускага інтэрнэту”Усе падкасты "Літрадыё"Litradio.by

Мастачка Лізавета Лянкевіч робіць нечакана прывабнымі заезджаныя творы белліту: удыхнула новае жыццё ў “Новую зямлю”, аднавіла “Палескіх рабінзонаў”, упрыгожыла “Шляхціца Завальню”. Дзякуючы яе ілюстрацыям, гэтыя кніжкі зноў ахвотна купляюць і пераасэнсоўваюць.Але шлях да гэтых праектаў быў даволі пакручасты: трэба было пасля Акадэміі мастацтваў наважыцца выправіцца ў вольнае плаванне, пазмагацца са спакусай маляваць для айці-карпарацый і прыняць як факт нестабільнасць жыцця вольнага мастака. Як Лізе гэта ўдалося — слухайце ў падкасце.00:48 Ці патрэбная ілюстратару акадэмічная адукацыя. Вучоба як камунікацыя і спроба знайсці кола “сваіх”03:50 Крызіс і пошук сябе пасля заканчэння акадэміі. Каму патрэбна мастацтва?07:15 Афармленне “Акадэміі доктара Клякса” і праца з ілюстратаркай Монікай Гануляк як новы этап у творчым развіцці13:20 Якія тэндэнцыі пераважаюць у беларускай ілюстрацыі?13:46 Праца з серыяй кніг “Палескія рабінзоны”, “Новая зямля”, “Шляхціц Завальня”15:38 “Палескія рабінзоны” – улюбёны твор бацькі17:26 Як прыдумваюцца ілюстрацыі для кніжкі і як адбываецца сам працэс малявання20:52 Праца над ілюстраваннем “Новай зямлі” 30:30 Як Ліза выпрацоўвала свой стыль. Нагледжанасць і досвед33:37 Тэндэнцыі ў сусветнай ілюстрацыі34:34 “Шляхціц Завальня, або Беларусь у фантастычных апавяданнях”: як быць з “нячысцікамі”41:12 Запатрабаванасць працы як крыніца натхнення: “Я радуюся, калі людзі радуюцца!”45:34 Куды рушыць тым, хто хоча займацца ілюстрацыяйУсе падкасты "Літрадыё"Litradio.by

Новы госць "Супердудко" філосаф, паэт, празаік, аўтар прарыўнога рамана беларускай літаратуры "Хвілінка" Ігар Бабкоў. Ігар правядзе экскурсію па беларускай метафізіцы. Раскажа, колькі разоў перачытвае кожны сказ сваіх твораў, каб дасягнуць дасканаласці, чым яму блізкія Картасар, Сэлінджэр і Борхес і чаму не ставіцца з пагардай да дзяржаўнай літаратуры.00:00 "Такога паняцця, як беларуская метафізічная лірыка, не існуе"07:40 "А потым прыйшоў Разанаў"11:40 "Беларусы нашмат больш метафізічная нацыя, чым усе нашы суседзі"14:00 Пад уплывам чаго адбыўся пераход на беларускую мову18:00 Як чытаць Рыльке23:55 Хто рэдактар Ігара Бабкова. Пра патрэбнасць ці непатрэбнасць рэдактуры34:18 "Я ўсё жыццё пішу дзве кнігі"39:00 "Другая частка была практычна незаўважана"42:51 Дзе знаходзілася "Хвілінка", што цяпер на яе месцы?44:40 Картасар, Борхес і Сэлінджэр52:09 Уплыў эзатэрыкі і рэлігійнай літаратуры57:33 "Мэта кожнага мастацтва — спадабацца Богу"1:02:19 "Вы былі ў цэнтры літпрацэсу, а зараз у цішы…"1:06:35 "На сёння мы маем пяць кшталтаў беларускай культуры"1:09:40 Пра неабходнасць актуальнай павесткі ў літаратурных творах1:15:00 "Мне вельмі цікавыя іх рэфлексіі пасля таго, як яны выйдуць з другога боку"Усе падкасты "Літрадыё"Litradio.by

Валер Гапееў — пісьменнік, які закрывае патрэбу беларускага чытача ў захапляльных жанрах і аднолькава якасна піша дэтэктывы, містыку, фэнтэзі, дзіцячую і падлеткавую літаратуру.Жанравы раманіст Валер Гапееў раскажа, чаму ягоная першая кніжка выйшла, калі яму ўжо было за сорак, як ад аповесцяў і апавяданняў прыйшоў да раманаў (якіх мае ўжо ці не найбольш за ўсіх сучасных беларускіх аўтараў), пра эротыку, якой прасякнута ягоная проза. А таксама пра сэксізм, нечакана выяўлены у кніжках Гапеева аўтарам падкасту.00:00 "Спадар Валер, мы з вамі знаходзімся ў Мінску. Ці пераехалі вы сюды з вашых Івацэвічаў, якія ўжо сталі вам роднымі?" 10:32 Пасля першай кнігі быў доўгі перапынак у творчасці 19:48 Ці раўняецца Валер Гапееў на сусветную жанравую прозу? 27:30 "Калі фільм быў зняты па кнізе, гэта стоадсоткава цудоўны фільм!" 33:45 Пра забабоны 41:09 Тэорыі паходжання казак50:40 Прэмія Цёткі і янг-эдалт літаратура 57:40 Нявыдадзены эратычны трылер 1:00:32 "Ваша проза багата прасякнута эротыкай, ці не лічыце вы гэта трансгрэсіяй жанру?" 1:03:49 Сэксізм у творах Валера Гапеева 1:11:42 Сайт bellit.store ⁠Усе падкасты "Літрадыё"⁠⁠Litradio.by

Дзяніс Марціновіч — прафесійны гуманітарый у трэцім пакаленні, гісторык, культурны журналіст і тэатральны крытык — завітаў у падкаст “Каля літаратуры”, каб распавесці пра сваю новую кнігу пра сакратара кампартыі БССР Мікалая Слюнькова. Здаецца, што тут асаблівага? Але калі ўлічыць, што ў Беларусі не абараняюць дысертацыі па перыядзе перабудовы, бо гэта занадта “новы” перыяд, а многія архівы дагэтуль закрытыя, зразумееш, што напісаць такую кнігу — той яшчэ выклік.Чаму ён выбраў менавіта гэтага героя, але не патэлефанаваў яму, каб узяць інтэрв’ю? Чаму беларуская гуманітарыстыка заўсёды была і ёсць нечым накшталт элітарнага хобі і калі на прылаўках беларускіх кнігарань з’явяцца папулярныя біяграфіі ды навуковыя кнігі, напісаныя даступнай “чалавечай” мовай, — Дзяніс Марціновіч адкажа ў нашай размове.00:00 Каля літаратуры00:53 Праблема апошніх гадоў — журналістыка стала ананімнай. Дзяніс называе імёны выбітных беларускіх культурных журналістаў. Чаму сам Дзяніс стаў вядомым у гэтай сферы03:11 Чатыры выданні кнігі “«Донжуанскі спіс» Уладзіміра Караткевіча” — у чым паміж імі розніца05:32 Як Дзяніс прыйшоў да жанру нон-фікшн: як напісаць лёгка, але з асновай на факты. Праблемы акадэмічнай мовы09:39 Ці палепшылася сітуацыя ў Беларусі з напісаннем біяграфійВакол кнігі “Слюнькоў. Палітычная біяграфія”12:57 Дзяніс пра тое, як выбраў героя для кнігі. Хто такі Мікалай Слюнькоў, чым ён вылучыўся ў гісторыі Беларусі і як паўплываў на тое, што мы маем сёння18:25 Кніга — “партрэт” 80-х гадоў19:49 Чаму Дзяніс Марціновіч не патэлефанаваў самому Слюнькову22:21 Праўнук Слюнькова звязаўся з выдавецтвам “Янушкевіч”22:46 Чаму эканамічнага патрыятызму беларускай партыйнай эліты  было недастаткова, каб існавала незалежная дзяржава26:54 Ці можа цяжкае дзяцінства быць апраўданнем абыякавых паводзінаў? Чаму Дзяніс лічыць паводзіны Слюнькова падчас Чарнобылю злачынствам28:49 Слюнькоў — тыповы прадстаўнік савецкага пакалення. Чаму гэты чалавек быў эфектыўным менеджарам, але не нацыянальным лідарам31:00 На якія крыніцы абапірацца, каб напісаць біяграфію. Ці можна нешта знайсці ў беларускіх архівах. Чым дапамаглі размовы са Станіславам Шушкевічам33:54 Як адбываецца працэс напісання твора нон-фікшн35:14 Баланс паміж навуковасцю і публіцыстыкай36:33 Чаму ў Беларусі не пішуць пра перабудову. Праблема беларускіх гуманітарных навук — аўтар вядзе гутарку сам з сабой39:22 Як ідэалізм бабулі і дзядулі ды размовы на кухні паўплывалі на Дзяніса і натхнілі яго на тое, каб стаць навукоўцам41:28 Якія тэмы і перыяды цікавяць Дзяніса Марціновіча ў гісторыі42:43 Прэзентацыя кнігі пра Слюнькова ў Вільні43:35 Чаму беларусы не пераходзяць дарогу на чырвонае святло, нават калі вакол няма машын, і як з гэтым звязаны СлюнькоўПра цікавасць да тэатра, ролю тэатральнага крытыка, развіццё сучаснай беларускай культуры45:51 Адкуль у Дзяніса  цікавасць да мастацтва і тэатра48:19 Ці можна без ведання мовы глядзець літоўскія спектаклі49:38 Напісанне тэатральных рэцэнзій — праца або хобі? Ці можна крытыкай зарабляць на жыццё?51:09 “Калі хочаш з усімі сябраваць — пісаць тэксты ты не будзеш!”53:34 Што, акрамя грошай, можа натхніць людзей на тое, каб ствараць якасны культурны прадуктУсе падкасты "Літрадыё"Litradio.by

Другі сезон "Супердудко" адкрывае музыка праектаў Polyn, Port Mone, SK.EIN, а з нядаўняга часу пісьменнік і аўтар кнігі "Забыть в электричке" — Сяргей Краўчанка.Сяргей раскажа, як ствараліся тэксты гурта Polyn, чаму мастацтва болей нічога не вартае, ці можна рабіць літаратуру пры дапамозе фэйсбука і чаму карысна чытаць гісторыю старажытнага свету. А таксама назаве асабісты топ беларускіх месцаў і адкажа, "як гэта любіць".0:00 "Супердудко" распачынае другі сезон3:10 З чаго ўсё пачыналася7:43 "Фэйсбучныя тэксты выцягваюць з чытача падабайку"11:26 У выдавецтве "Мяне няма" выйшла кніга "Забыть в электричке"14:32 "Кругом полный провал"21:18 Што гэта за прорва, над якой мы часам працягваем адно адному рукі?24:08 "Читаю историю того, какой же человек — долбоеб…"28:20 Манументальныя лонгрыды "Як гэта любіць"32:56 Топ любімых месцаў БеларусіУсе падкасты "Літрадыё"Litradio.by

Пісьменніца Ева Вежнавец у звычайным жыцці — журналістка і даследчыца Святлана Курс. Але ў размове з ёй адразу разумееш, што насамрэч ўсё ейнае жыццё — літаратурнае: яна быццам дыхае вобразамі, з яе ліюцца гісторыі. Пры гэтым спадарыня Ева — з тых пісьменніц, якія даткліва ставяцца да слова і лічаць, што ў тэксце, як у аўтамаце, не можа быць лішніх дэталяў. Яна аўтарка дзвюх тонкіх, але важкіх кніжак, кожную з якіх пісала 10 гадоў, — “Шлях дробнай сволачы” і “Па што ідзеш, воўча?”. Апошнюю ўжо называюць адным з найважнейшых твораў сучаснай беларускай літаратуры. Напісаны ў жанры “балотная казка”, гэта канцэтраваны і палынна-горкі экскурс у гісторыю 20 стагоддзя, якая ненажэрным ваўком бясконца прыходзіць па жыхароў беларускай глушы.   Акурат у маленькай вёсцы на Любаншчыне прайшло дзяцінства пісьменніцы, з якога яна памятае гарбузовыя палі і велічэзнага быка, стогадовых бабуляў, якія сталі для яе галоўнымі ўніверсітэтамі, і смерць, што з малых гадоў была навідавоку. Менавіта з дзяцінства ў пісьменніцы засталося пачуццё адчужанасці ад людзей і любоў да балотаў і “задуп’яў”.   У новым выпуску падкасту Ева Вежнавец дзеліцца важнымі момантамі дзяцінства, а таксама распавядае, як зрабіла выбар “піць або жыць”, як закахалася ў мужчыну з фігурай Давіда, чаму з асцярожнасцю піша пра магію ды іншасвет і як яна, быццам скульптарка, з глыбы нататак і матэрыялаў выцясала свой самы значны на сёння твор.Асабістыя падзеі  0:00 Адкуль бяруцца кнігі2:03 Дзяцінства з бабуляй і адчужанасць ад людзей 4:45 Шчаслівы ўспамін пра сустрэчу з быком 7:13 Смерць і сутыкненне з іншасветам 11:02 Каханне да мужчыны з фігурай Давіда 13:38 Выбар “піць або жыць” 16:13 Алкагольная рэальнасць і пошук сябе 20:26 Чаму беларусы любяць балоты  22:59 “Задуп’і”, дзе адбываецца ўсё самае цікавае 25:35 Англійская класіка на ўсе часы 27:57 Cын, які дае прышчэпку шчасця 29:19 Раптоўны пераезд у Польшчу 30:46 Праца апякункай старых і музейніцай  34:27 Боязь мерцвякоў і чорнай магіі  Творчыя прыёмы   36:07 Пісьменніцкія рытуалы  37:18 Пісьменніцкая дысцыпліна  39:38 Калі прыходзіць натхненне  41:40 Як пачаць пісаць  42:53 Ці можна казаць пра кнігу, якая яшчэ пішацца  43:31 Ці карысна рабіць нататкі  45:14 Як ствараўся раман “Па што ідзеш, воўча?” 50:02 Пісьменніцкія страхі і як іх перамагчы  52:35 Ці трэба пісаць нават непрыглядную праўду  55:00 Адкуль бяруцца прататыпы персанажаў  58:31 Як знайсці час на пісьменніцтва  59:41 Што прываблівае больш — працэс ці вынік?  1:01:34 Перфекцыянізм — дабро ці зло?  1:03:09 Рэдактары і рэдактура  1:04:12 Ці ведае аўтар, чым скончыцца твор?  1:05:46 Як знайсці свой голас  1:08:13 Пісьменніцтва — тэрапеўтычны або эмацыйна цяжкі працэс?  1:09:22 Ці думае аўтар пра глабальны сэнс твора? 1:10:04 Пісьменніцтва — пакуты ці кайф?   1:11:47 Эпілог. Тры парады тым, хто пішаУсе падкасты "Літрадыё"Litradio.by

Іспанія і Беларусь — як дзве розныя планеты, але, калі прыгледзецца, акажацца, што паміж імі шмат агульнага. Не па чутках гэта ведае Анхела Эспіноса — дзяўчына з Іспаніі, якая свядома вырашыла звязаць сваё жыццё з Беларуссю і стаць адным з тых рэдкіх спецыялістаў, якія аднолькава добра валодаюць беларускай мовай і іспанскай. У інтэрв’ю Анхела разбурае стэрэатыпы пра іспанскую жарснасць і беларускую памяркоўнасць, анансуе кнігу вершаў, якую плануе прэзентаваць сёлета, а таксама дзеліцца назіраннямі, як рэпрэсіі ўплываюць на вынаходлівасць аўтараў. 00:37  Як Анхела пачуваецца ў беларускім асяроддзі01:30  Праца на кафедры беларусістыкі Варшаўскага ўніверсітэта 02:45  Новая кніга “Астралябія Божых таямніц”04:05 З якой мэтай студэнты ідуць вывучаць беларусістыку ў Польшчы?05:39 Што даследуе ва ўніверсітэце: сучасная паэзія, творчасць замежнікаў, якія пішуць па-беларуску, як на літаратуру паўплывала міграцыя, верш Юлі Цімафеевай “My European poem”08:26 Ці цікавіць Анхелу, што адбываецца ў іспанскай літаратуры09:53 Наколькі беларушчына цікавая бацькам Анхелы і ці пакажуць яны Беларусь на мапе10:58 Звязваць жыццё з вывучэннем беларускай мовы — рызыкоўна, але ў той жа час гэта робіць цябе асаблівым, унікальным спецыялістам13:48 На якіх мовах стасуецца ў паўсядзённасці14:50 Абарона дысертацыі, прысвечанай агульным рысам іспанскага і беларускага рамантызму18:22 Як спалучае ролі паэткі і даследчыцы 19:45 Наколькі Анхела прасунулася ў напісанні мемуараў і адкуль наогул з’явілася гэтая ідэя21:26 У якіх сферах хоча развівацца і пра што марыць 22:54 Пра генерацыю маладых паэтаў24:09 Як рэпрэсіі ўплываюць на творчасць 27:21 Чаму беларускую мову лепей параўноўваць з арагонскай, чым з каталанскай31:39 Стэрэатыпныя ўяўленні пра беларусаў і іспанцаў. Чаму гэта стэрэатыпы імперыі33:56 Чаму не трэба асуджаць людзей, якія не размаўляюць па-беларуску. Чаму адказнасць за распаўсюджанасць беларускай мовы ляжыць на ўрадзе35:38 Прэзентацыя новай кнігі. Чаму паэзія павінна ўзаемадзейнічаць з музыкай37:15 Як Анхела пачала выдавацца па-беларуску: творчае “бласлаўленне” ад Рыгора Барадуліна 38:28 Працэс напісання твораў. Чаму піша ноччу39:17 Пасланне творчым беларусам 

Наста Карнацкая — новаспечаная эмігрантка, нязменная кампаньёнка выдаўца Андрэя Янушкевіча, вялікая аматарка чытання і падкастаў — завітала да нас, каб расказаць пра свой раман з літаратурай, каму патрэбныя яе падкасты і ці падштурхоўвае праца ў кнігарні да напісання ўласных кніг. 00:56 Пераезд і “пераадкрыццё” кнігарні ў Варшаве01:56 Супраца з іншымі выдавецтвамі і планы пашырыць кнігарню04:36 Найбольш папулярныя кнігі выдавецтва “Янушкевіч” 06:40 Нон-фікшн — прабел у перакладной літаратуры08:16 Пераклад, незаслужана абмінуты ўвагай10:29 Хто пакупнікі “Кнігаўкі” 11:48 Ці ёсць у Насты пісьменніцкія амбіцыі13:50 Навучанне ў аспірантуры і адсутнасць матывацыі працягваць акадэмічны шлях16:06 Чаму складана абараніць дысертацыю па сучаснай беларускай  літаратуры18:23 Дваццаць тры дні на Акрэсціна: “Ну хаця б не б’юць”. “Прыемных гісторый адтуль больш, бо, магчыма, такім чынам мозг спрабуе сябе абараніць”23:01 Лёс тэлеграм-каналу “Белліт”24:09 Як Наста запісвае падкасты24:53 Адкуль імпэт рабіць шмат26:28 Якія водгукі Наста атрымлівае ад сваіх слухачоў. Як запісала 72 выпускі. Тэрапія падкастамі. Сакрэт поспеху ад Насты Карнацкай29:00 Кніжныя парады 32:32 Чытайце ўсё, што дазваляе вам пачувацца лепш

Кацярына Оаро — пісьменніца, якая натхняе пісаць іншых. Жывучы ў італійскім Турыне, яна выкладае крэатыўнае майстэрства для замоўцаў па ўсім свеце. Кацярына ўпэўненая, што, калі шчыра гаворыш пра ўласны досвед, гэта абавязкова камусьці адгукнецца. І ўсе яе кнігі акурат такія: дэбютная аповесць “Сарочае радыё” тлумачыць  досвед журналісткі ў аўтарытарнай Беларусі, “Трымайся і пішы” спрыяе пераадоленню пісьменніцкіх страхаў, “Еўропа ўва мне” распавядае пра пошук свайго “я” ў эміграцыі.   У новым выданні падкасту Кацярына дзеліцца ўласнай гісторыяй: як дзяўчынка з Івацэвічаў пераехала ў Італію і змагла ператварыць мару пра пісьменніцтва ў любімы бізнес. А таксама распавядае пра тое, што дапамагае дапісаць твор да канца і не пачувацца ў адзіноце. Пра няўдачы, без якіх не бывае поспехаў. І пра студэнцкае каханне з тэатральным крытыкам Аляксеем Стрэльнікавым, які ў свой апошні год жыцця здолеў яе падтрымаць і натхніць.0:00 Адкуль бяруцца кнігі1:46 Аднойчы журналістка — заўсёды журналістка4:00 Літаратурнае сваяцтва з Гарсія Лоркам 6:45 Лісты ў будучыню ад дзяўчынкі з Івацэвічаў 10:35 Шлях да беларускай мовы — 14 км 14:39 Каханне з Аляксеем Стрэльнікавым, якое натхніла на паэзію 18:08 Ці можна зарабляць пісьменніцтвам? 24:18 Разгромная рэцэнзія на прэміі Гедройця 29:58 Эміграцыя, дэпрэсія і пошук шляхоў да любімай справы 34:14 Што такое “жаночы тэкст”?  39:08 Пісьменніцкія рытуалы 44:09 Калі прыходзіць натхненне 46:27 Пісьменніцкія страхі і як іх перамагчы 48:56 Ці карысна рабіць нататкі? 53:42 Ці ведае аўтар, чым скончыцца твор? 56:57 Як не кінуць і дапісаць вялікі твор да канца 1:03:39 Ці этычна браць гісторыі іншых людзей 1:09:00 Перфекцыянізм — дабро ці зло? 1:13:41 Ці думае аўтар пра сімвалізм і глабальны сэнс твора 1:15:25 Як пісаць пра досвед, які аўтар не перажываў  1:17:34 Тры парады тым, хто піша

Алена Казлова, вядомая пад псеўданімам Анка Упала, —  аўтарка, якая спрабавала сябе ў досыць кантрасных амплуа. Пачынала яна ў 17 гадоў з абсурдысцкімі вершамі, якімі весяліла публіку на літаратурных слэмах. А ў больш сталым узросце перайшла на задуменную прозу, калі пасля паездкі ў Швецыю напісала аўтафікшн “На заснежаны востраў”. Кароткі раман пра непрытульнасць і адзіноту беларускі ў эміграцыі сёння чытаецца з новай сумнай актуальнасцю. Нядаўна Алена напісала працяг гісторыі і шукае выдаўца. Хоць сама яна — галоўная рэдактарка жаночага выдавецтва “Пфляўмбаўм” і дапамагае аўтаркам рэалізавацца, гэтай магчымасцю для выдання ўласных твораў карыстаецца не жадае.   У новай серыі падкасту Алена распавядае пра грошы, што даюць смеласць займацца літаратурай, пра цікаўнасць да птушак і раслін, дэфіцыт праўды і свой спосаб працы з успамінамі. А таксама разважае, як на яе паўплывалі пісьменнікі Джон Ленан і Сальвадор Далі і чаму роля кахання ў літаратуры моцна пераацэненая.Асабістыя падзеі 0:00 Адкуль бяруцца кнігі1:26 Першы поспех2:56 Пісьменнікі Джон Ленан і Сальвадор Далі 7:41 Птушкі, падобныя да людзей, і расліны з характарам 11:56 Як хутка вывучыць шведскую мову14:48 Праца ў агенцтве знаёмства16:38 Паездка ў Швецыю як пробнік эміграцыі 21:19 Абранне Трампа і нечаканы снег 22:22 Грошы, што далі смеласць быць пісьменніцай 24:09 Чаму каханне — самаразбуральны досвед Творчыя прыёмы 29:36 Пісьменніцкія рытуалы31:50 Пісьменніцкая дысцыпліна33:32 Калі прыходзіць натхненне?36:23 Як знайсці час на пісьменніцтва38:00 Што вабіць больш — працэс ці вынік? 40:23 Пісьменніцкія страхі і як іх перамагчы 42:11. Што цікавей пісаць — праўду ці вымысел? 45:15 Ці карысна рабіць нататкі 47:00. Першы чытач49:23. Ці варта хаваць свае першыя спробы52:30. Што рабіць з пісьменніцкімі блокамі53:20. У чым асаблівасці буйной формы і колькі часу пішацца раман 54:38 Як пісаць твор, заснаваны на рэальных падзеях 58:35 Ці этычна браць гісторыі іншых людзей  1:02:18 Перфекцыянізм — дабро ці зло? 1:05:24 Пісьменніцтва — тэрапеўтычны працэс?  1:08:50 Тры парады тым, хто піша

Беларускім жыхарам Кракава відавочна пашэнціла: там, на чацвёртым паверсе старой камяніцы, размясцілася выдавецтва “Гутэнберг Паблішэр” — утульная прастора, якая прыме не толькі аматараў беларускіх кніжак і гісторыі, але і нават тых, хто хоча “простапагаварыць”. Кіруе гэтай прасторай Валянціна Андрэева — рэдактарка, тэкстолаг, якая правяла ні адзін год, узіраючыся ў рукапісы Быкава і Караткевіча, а сёння вычытвае кнігі сучасных аўтараў і выдае іх ва ўласным выдавецтве.У падкасце Валянціна раскажа пра сёлетнія кніжныя навінкі “Гутэнберг Паблішэр”, а таксама звернецца да частых набалелых пытанняў: як выдаць сваю першую кніжку? Калі праца рэдактараў нарэшце пачне належным чынам аплачвацца? І галоўнае: “рэзаць, правіць альбо пакідаць?” – пытанне, над якім кожны сапраўдны рэдактар думае ўвесь час.00:00 Каля літаратуры01:17 Як паўстала выдавецтва “Гутэнберг Паблішэр”03:30 Адкуль у супрацоўнікоў выдавецтва цікавасць да гісторыі04:09 Як выдавецтва атрымала “назву з прэтэнзіяй”05:24 Як аўтару выдаць кнігу (пакрокавы гайд ад Валянціны Андрэевай)10:11 Як знайсці сабе рэдактара13:21 Чаму рэдактар — гэта важны чалавек і чаму мы не атрымаем добрай літаратуры, пакуль праца рэдактара не будзе ў пашане16:13 Пра свой рэдактарскі досвед у выдавецтвах і часопісе17:06 Пра кнігі, якія сёлета выйшлі ў “Гутэнберг Паблішэр”20:57 Наклады і попыт23:14 Выдавецкая палітыка “Гутэнберг Паблішэр”: хто ў прыярытэце, а хто не мае шанцаў. Пераклад апавяданняў Вашынгтона Ірвінга як эталон жыццесцвярджальнай літаратуры26:19 Чаму навучыў досвед працы з класікай. Пытанне аўтарскай творчай волі: “рэзаць” або пакідаць?31:30 Выдавецтва “Гутэнберг Паблішэр” як культурны кластар беларусаў у Кракаве: лекцыі, кіно, кніжны клуб і нават проста “гутаркі па серадах”

Артур Клінаў ставіцца да творчасці як да авантуры і ўвесь час спрабуе сябе ў нечым новым. Ён стваральнік міфа пра “Горад Сонца” і аўтар прыгодніцкіх раманаў “Шалом”, “Шклатара”, “Локісаў”. А таксама — канцэптуальны мастак, фатограф, калекцыянер, руплівы гаспадар сядзібы ў Каптарунах, шматгадовы рэдактар часопіса “Партызан”, мастак-пастаноўшчык фільма “Масакра” ды шмат хто яшчэ. Такая бурлівая дзейнасць вымагае дынамічнага падыходу. У новым выданні падкаста Артур распавядае пра тое, як піша раман літаральна за два месяцы, і раіць свой “метад поўнага пагружэння”.0:00 Адкуль бяруцца кнігіАсабістыя гісторыі1:01 Вяртанне бацькі, які “загінуў на вайне” 5:09 Як Клінаў выпадкова напісаў бестселер пра Горад Сонца  9:08 Смерць бацькоў і раман пра адзіноту  10:38 Брутальнае каханне і абсалютная любоў 12:42 Менск — любімая пачвара 16:12 Каньяк “Версаль”, апеты ў прозе 17:59 Чаму раманы Клінава такія кінематаграфічныя  21:08 Залатая ліхаманка 80-х і гандаль хахламой 23:50 Кафка і жыццё ўнутры трупа 29:31 Падарожжа як скразны матыў 32:42 Віражы з мастацтва ў фота, кіно, літаратуру і назад  Творчыя прыёмы 38:35 Пісьменніцкія рытуалы 42:02 Ці ведае аўтар, чым скончыцца твор 43:25 Калі прыходзіць натхненне 44:18  Рэдактура 45:37 Ці важны для пісьменніка жыццёвы досвед 46:53 Адкуль бяруцца сюжэты 49:29 Ці крыўдуюць прататыпы герояў і што з гэтым рабіць 50:23 Пісьменніцтва — гэта пакуты ці кайф? 51:11 Што прываблівае больш — працэс ці вынік? 52:01 Чаму здараецца пісьменніцкае маўчанне 54:13 Як знайсці свой голас 55:47 Тры парады тым, хто піша

Таямнічыя эліксіры, загадкавыя артэфакты і эпахальныя бітвы прыдуманых народаў — навошта сёння чытаць фэнтэзі, калі ёсць рэальнае жыццё з яго праблемамі і выклікамі?На гэта пытанне адкажа Андрэй Строцаў — толкіназнаўца, перакладчык, антраполаг, які прысвяціў вывучэнню чароўнага Міжзем’я не адзін год і не забывае адзначыць кожную памятную дату ў жыцці Толкіна келіхам піва — так, як гэта рабіў, уласна, сам пісьменнік.Што агульнага ў Толкіна і Максіма Багдановіча, чаму Толкін ніколі не быў маралізарам і навошта “Уладара пярсцёнкаў” чытаць услых — усё гэта Андрэй тлумачыць з вялікім запалам. І нават калі вы не аматар фэнтэзі, наш падкаст можа прыадчыніць для вас дзверы ў новы свет.0:00 Каля літаратуры00:49 Пра свае дачыненні з літаратурай — пераклад “Хронік Нарніі”, будучую кнігу пра Толкіна, папулярызатарскія ролікі ў сацыяльных сетках03:14 2 верасня — не толькі дзень запісу інтэрв’ю, але і чарговыя ўгодкі з дня смерці Джона Толкіна04:15 Што такое фэнтэзі. Чаму азначэнне “міфапаэтычная літаратура” — лепшае. Роля пісьменнікаў Толкіна і Льюіса ў развіцці жанру 07:15 Што агульнага ў Джона Толкіна і Максіма Багдановіча?15:23 Пераклады Толкіна — наогул і на беларускую мову ў прыватнасці. Чаму перакладаць Толкіна — гэта выклік18:32 Андрэй пра свой пераклад урыўка з кнігі “Прынц Каспіян” (“Хронікі Нарніі”)20:24 Андрэй чытае ўрывак з кнігі “Прынц Каспіян” (“Хронікі Нарніі”).23:00 Чаму творы фэнтэзі разлічаны на тое, каб іх чыталі ўслых?24:14 Як людзі разумеюць кнігі Толкіна. Ці з’яўляецца “Уладар пярcцёнкаў” алегорыяй нейкіх пэўных падзеяў?26:38 Чым пачатковая версія “Хобіта” адрознівалася ад выніковай?30:08 Чаму Толкін быў не маралізатарам, а хутчэй аматарам павесяліць сваіх дзяцей. І адкуль у яго творах усё ж бяруцца хрысціянскія ідэі32:07 Оркі і эльфы, пачварнае і прыгожае, дрэннае і добрае. Ці свет Міжзем’я — чорна-белы?37:13 Тэма ўлады ва “Уладары пярcцёнкаў”. Ці ёсць у міфічным толкінаўскім свеце Бог?40:19 Навошта нам заглыбляцца ў фантазійны свет Толкіна, калі ёсць рэальнае жыццё з яго праблемамі і выклікамі?43:10 Будучая кніга пра Толкіна — антрапалагічная гульня44:00 Што Толкін думаў пра смерць: падарожжа ў іншасвет на караблі, які сыходзіць у адкрытае мора

Ціхан Чарнякевіч — спецыяліст рэдкага профілю. Як японец, што вывучыў беларускую мову, або той, хто вырошчвае кавуны на Віцебшчыне. Шмат гадоў, калі не дзесяцігоддзяў, ён не сыходзіць у айці і не становіцца рэкламным капірайтарам, але з нейкім асуджаным спакоем працягвае рухаць белліт ва ўсіх магчымых іпастасях: як крытык, аналітык, паэт ды менеджар.Самае неверагоднае, што літаратура яго непадробна цікавіць. І ніяк не на ўзроўні павярхоўнага Ціктока ды летуценнага папулярызатарства. Ціхан заняты глыбокім асэнсаваннем невідавочных працэсаў. Ён прэпарыруе белліт з гістарычнага, эканамічнага і сацыялагічнага пункту гледжання. Нават не напружваючыся — што, безумоўна, з’яўляецца бясспрэчным эфектам шматгадовага досведу.Чаму эпоха 20-х мінулага стагоддзя Ціхану падабаецца больш за астатнія, у чым ён бачыць паралелі яе з сучаснасцю, як не пайсці ў мол або ў кіно і замест гэтага напісаць твор і што афарміцелі надгробкаў беларускіх пісьменнікаў могуць пераняць у літоўскіх калег — пра гэта і не толькі Ціхан раскажа ў нашым новым падкасце (а таксама складзе рандомны топ сваіх улюбёных кніг — там шмат цікавостак!).0:00 Каля літаратуры00:56 Чым віленскія кнігарні адрозніваюцца ад беларускіх і чаму Ціхан больш адчувае сябе “кніжнікам”, чым “крытыкам”02:57 Пра любоў да ранняга авангарда і эпоху 20-х. Ці падобныя нашы 20-я да 20-х гадоў мінулага стагоддзя?04:38 Балтыйская літаратура — невядомая планета06:01 Кніга “Максім Багдановіч: вядомы і невядомы” — адна з тых, якія Ціхан лічыць сваім дасягненнем07:11 Пра творчасць Лявона Савёнка — фельетаніста 20-х гадоў08:12 Пра кнігу “Янка Купала. Выбранае” (“Папуры”, 2022)11:13 Чаму працаваць з мёртвымі цікавей, чым з жывымі12:21 Чаму сучасная літаратура стала больш грамадзянскай14:39 Якія найлепшыя кнігі з тых, што выходзяць у Беларусі сёння?15:41 Пра нядаўнія навінкі: “Шэпт” Сяргея Лескеця і “Цела мігдалу” Ганны Шакель 17:23 Што такое быць папулярным беларускім пісьменнікам? 20:11 Плюсы і мінусы элітарнасці беларускай літаратуры21:39 Пераклады замежнай літаратуры на беларускую мову25:26 Чаго не хапае беларускай літаратуры?25:56 Літаратура як пераадоленне сябе. Як супрацьстаяць жаданню схадзіць у краму ці паглядзець фільм і сканцэнтравацца на пісьме29:00 Ціхан расказвае пра стварэнне літаратурнага некропаля. Літоўскія могілкі як Версальскія сады30:40 Стан беларускай літаратурнай крытыкі сёння33:51 Ці патрэбнае людзям інтэлектуальнае чытво або хопіць пару радкоў у інстаграме? Аналітыка супраць клікбейту35:22 Праблемы развіцця літаратурнай аналітыкі39:17 Рандомны топ улюбёных твораў Ціхана Чарнякевіча

Сцяпан Стурэйка — асоба шматгранная. Найперш вядомы як гісторык, даследчык, выкладчык ЕГУ і знаўца беларускай архітэктуры, ён ужо шмат гадоў праторвае сцежку на ніве айчыннай літаратуры. У яго нядаўняй кнізе “Пасажыры карабля Тэсея” дэтэктыўна-містычныя сюжэты з’яўляюцца толькі нагодай паразважаць пра ўлюбёныя беларускія руіны, на якія аўтар пазірае з іроніяй і адначасова — з любоўю.Як пасля напісання некалькіх навуковых манаграфій з’явілася патрэба напісаць кніжку аб прыгодах у беларускай глыбінцы, у чым слабыя і моцныя бакі “Пасажыраў…” і якія беларускія помнікі Сцяпан Стурэйка лічыць вартымі для абавязковага наведвання — слухайце ў падкасце.00:00 Каля літаратуры01:29 Мастацкі аповед — тое, што трэба, калі акадэмічная мова не дазваляе перадаць разнастайнасць твайго досведу04:32 Як стваралася кніга і адкуль з’явіўся герой-следчы?06:33 Як прыдумалі назву “Пасажыры карабля Тэсея”. Чаму сёння слова “спадчына” ў назве кнігі — не вельмі добрая ідэя08:00 Як уласны працоўны і жыццёвы досвед паўплываў на тэмы і ідэі твораў. Колькі ў творах рэальнага і колькі выдуманага11:04 Выкарыстанне дыктафонных запісаў 13:01 Эпапея з выданнем кнігі. Як кніжка чакала выдання тры гады і як распрадалася, нягледзячы на тое, што выдавецтва перастала працаваць літаральна праз тыдзень пасля яе выпуску15:25 Моцныя і слабыя бакі “Пасажыраў карабля Тэсея”17:26 Што такое спадчына? (правільны адказ — дынамічная няўстойлівая структура)21:33 Мы жывём у “краіне караблёў Тэсея”. Як правільна адрэстаўраваць аб’ект, які перажыў дзесяць розных гістарычных эпох?24:30 Планы наконт новай нон-фікшн кнігай пра гісторыю савецкай рэстаўрацыі ў Беларусі. Як нараджалася беларуская рэстаўрацыя. Спрэчкі на пераломе эпох27:40 Вартыя ўвагі рэстаўрацыі ў Беларусі: мінская каталіцкая катэдра vs Петра-Паўлаўская царква. Чаму апошняя — доказ існавання Бога (?) 31:51 Вартыя ўвагі ды рэстаўрацыі ў Беларусі: Гальшанскі замак, Мірскі замак, будынак мастацкай вучэльні ў Віцебску, Брэсцкая крэпасць35:15 Як працуе ІКАМОС сёння

Літрадыё запускае новы падкаст — “Каля літаратуры”. Госці — людзі, звязаныя з літаратурай, але не наўпрост. Ці звязаныя не толькі з літаратурай. Таму размовы балансуюць на мяжы пісьменніцтва і іншых дысцыплін.Госця першага падкасту Надзея Гарадніцкая мае дыплом перакладчыцы мастацкай літаратуры, але яшчэ падчас вучобы ведала, што пераклад — не тое, чым яна хоча займацца. Новай сферай цікавасці стала псіхалогія. Яе Надзея спасцігала ў БДПУ, Маскоўскім інтытуце псіхааналізу, Асацыяцыі аналітычнай псіхалогіі і іншых важкіх установах. Сёння Надзея вядзе тэрапеўтычныя групы і дае кансультацыі, аднак цікавасці да літаратуры не страціла. Лічыць, што творчасць дае нам бязмежныя магчымасці для самавыяўлення і наша жыццё без мастацтва было б значна бяднейшым.У падкасце Надзея адкажа, ці праўда, што ўсе пісьменнікі трохі вар’яты, і чаму адны пішуць няўпэўнена і ў стол, а іншыя — упэўнена і на продаж. А таксама раскажа, ці праўда, што з творчым чалавекам цяжка жывецца, ці патрэбен пісьменніку псіхолаг, а таксама ці можна прапрацаваць усе свае траўмы і перастаць нарэшце мучыць навакольных сваёй творчасцю.0:00 Каля літаратуры00:55 Як паступіла ў Лінгвістычны ўніверсітэт на спецыяльнасць “Мастацкі пераклад”01:56 Як вырашыла атрымаць другую адукацыю — псіхалагічную02:43 Пра ўлюбёныя псіхалагічныя школы — логатэрапію і псіхааналіз, а таксама пра тое, як сумяшчае ў сваёй працы розныя падыходы03:46 Пра сувязь літаратуры і псіхалогіі04:35 Ці ёсць у чалавека прызначэнне і чаму некаторыя лічаць, што “нараджаюцца пісьменнікамі”05:59 Таленты ёсць, але патрэбна і дысцыпліна07:08 Чаму некаторыя пісьменнікі кажуць, што твор “як быццам сам пішацца праз іх”. Прывітанне, Фрэйд і Юнг. Што такое калектыўнае падсвядомае і чаму творчыя людзі маюць з ім большую сувязь 08:36 Што такое архетыпы10:25 Як жывецца з творчым чалавекам і ці ёсць розніца паміж творчымі і нятворчымі людзьмі. Неўрозы, сензітыўнасць і трывожнасць творчых людзей13:08 Этычныя канфлікты: што дапушчальна ў мастацтве. Ці можна паказваць смерць, гвалт або неанацыстаў? Хто павінен цэнзурыраваць мастацтва?15:30 Чаму часам творы чалавека могуць радыкальна адрознівацца ад яго паводзінаў у рэальным жыцці. Архетып ценю — калі твор адлюстроўвае тое, што наша псіхіка выцясняе17:28 Як псіхатып уплывае на стыль кожнага асобнага пісьменніка? Не перадавайце адказнасць за сваё жыццё нейкім тэстам, але звярніце ўвагу на тыпалогію Юнга і Брыгс-Маерс23:04 Ці можна прапрацаваць усе свае траўмы да такой ступені, што пісаць не будзе пра што? 25:14 Што такое “самасць” і як яна дапамагае ў творчасці27:03 Іронія і сарказм — неэтычныя інструменты ў творы?27:45 Адна з функцый літаратуры — тэрапеўтычная28:23 Надзея раіць кнігі кліентам.31:45 Надзея расказвае пра сваю будучую кнігу апавяданняў, натхнёных гісторыямі падлеткаў35:12 Ці трэба пісьменніку хадзіць да псіхолага?

Саша Філіпенка — сапраўдная фабрыка прозы. За апошнія дзесяць год ён выдаў шэсць раманаў, найвядомейшыя з якіх — “Былы сын”, “Чырвоны крыж”, “Крэмулятар”. У кожнай кнізе Саша эксперыментуе з формамі і жанрамі. Але пра што б ён ні пісаў — пра юнацтва ў непрытомнай Беларусі, пра жыццё падлеткаў у дзіцячым доме, пра цкаванне журналістаў, пра сталінскія рэпрэсіі або пра дырэктара крэматорыя, — усе ягоныя раманы заснаваны на рэальных падзеях, якія ўражваюць і пужаюць больш за любы вымысел.   У новым выданні падкасту Саша дзеліцца развагамі пра каханне, Мінск як месца сілы, працу фларыстам і няспраўджаную кар’еру кантрабасіста, пра любоў да сына і перманентнае адчуванне трывогі. А таксама распавядае, як гуляе па могілках ды асвойвае авіясімулятар, каб лепш разумець сваіх герояў. Як ідэі раманаў прыходзяць яму цалкам “пад ключ”. Навошта публікуе плэйлісты да сваіх тэкстаў і чаму пісьменніцтва — гэта не пра натхненне, а пра вінаробства.0:00 Адкуль бяруцца кнігіАсабістыя падзеі, якія паўплывалі на пісьменніка 1:23 Дзяцінства, шчаслівае і траўматычнае  3:40 Як Саша не стаў кантрабасістам 5:26 Беларуская кома 7:33 Ці існуе каханне? 8:49 Мінск, у якім адбывалася ўсё 10:11 Музыка, што пранікае ў тэкст 12:41 Любоў да віна і прышчэпка ад палення  13:31 Боязь чорных кубкаў і перманентная трывога 15:08 Ад прадаўца сантэхнікі да сцэнарыста  17:22 Васіль Быкаў, Джонатан Літэл ды іншыя натхняльныя хлопцы 18:57 Праца ў архіве як наркотык 23:09 Ці складана быць сынам пісьменніка  25:51 Чаму літаратура не можа дакрычацца да грамадства 28:05 Бясконцыя вандроўкі і жыццё ў цягніках 30:31 Ці загартоўвае пісьменніка патрэба зарабляць грошы 35:15 Прынцып “Недапушчальнае недапушчальна”  Творчыя прыёмы 37:23 Пісьменніцкія рытуалы 40:54 Пісьменніцкая дысцыпліна  43:00 Калі прыходзіць натхненне 44:10 Чарнавікі. 45:30 Адкуль бяруцца ідэі 48:55 Ці ведае аўтар, чым скончыцца твор 50:47 Ці можна распавядаць пра кнігу, якая яшчэ пішацца 52:11 Колькі часу пішацца раман і ці можна пісаць дзве кнігі адначасова? 53:33 Першы чытач 57:51 Як абраць паміж буйной і кароткай формай 59:42 Пісьменніцкія блокі і што з імі рабіць 1:00:56 Што цікавей пісаць — праўду ці вымысел? 1:03:31 Ці этычна браць гісторыі іншых людзей 1:06:39 Як пісаць пра досвед, які аўтар не перажываў  1:10:13 Пісьменніцтва — тэрапеўтычны працэс?  1:11:05 Ці складана пісаць пра асабістае  1:12:00 Што прываблівае больш — працэс ці вынік?

Вольга Гапеева — асоба шматгранная. Піша інтэлектуальныя раманы і дзіцячыя кніжкі. Займаецца гендарнымі і моўнымі даследаваннямі. Перакладае з англійскай, нямецкай ды японскай. А з нядаўняга часу яшчэ і малюе. Але найперш Вольга вызначае сябе паэткай. Бо менавіта паэзія наймацней уплывае на ўсе ейныя літаратурныя іпастасі. Апошнім часам аўтарка жыве ў Нямеччыне. А ў яе вершах усё часцей гучаць галасы людзей, якіх не чуваць у сённяшніх аглушальных падзеях.  У новым выданні падкасту Вольга Гапеева распавядае, чаму паэзія немагчымая без эмпатыі, дзеліцца асабістымі гісторыямі пра досвед цялесных самапашкоджанняў, траўматычныя жарсці і моц псіхатэрапіі. А таксама разважае пра акварэльную вершаванку, раіць заўжды рабіць нататкі і дае майстар-клас таго, як з будысцкім спакоем успрымаць крытыку.0:00 Адкуль бяруцца кнігіАсабістыя падзеі 1:15 Акварэль і паэзія — у чым падобныя? 5:56 Як унутранае дзіця дапамагае ў літаратуры 10:51 Прафесія лінгвісткі і эксперыменты з мовай 14:55 Праца ў АБСЕ і пераход ад асабістага да трагедый іншых 18:34 Парэзы на целе як спроба суняць унутраны боль 24:14 Траўматычнае каханне і моц псіхатэрапіі 30:00 Як перамагчы страх прыняцця рашэнняў 33:37 Фемінізм, які дае свабоду  Творчыя прыёмы 37:25 Ці ўплывае паэзія на лад жыцця і светапогляд 41:29 Ці забівае паэзію побыт 43:20 З чаго пачынаецца верш 45:18 Ці можна развіць паэтычную назіральнасць і ці карысна рабіць нататкі 47:53 Чарнавікі 50:24 Ці думае аўтар пра глабальны сэнс твора і ці можа паэзія збывацца 53:45 Ці можна выкарыстоўваць у паэзіі гісторыі іншых людзей 56:34 Пісьменніцкія страхі і як іх перамагчы 1:02:58 Колькі часу пішацца раман 1:04:14 Ці спалучальная паэзія з псіхатэрапіяй 1:05:35 Як не баяцца пісаць пра асабістае