بِسْمِ اللَّـهِ الرَّ‌حْمَـٰنِ الرَّ‌حِيمِ

تَبَّتْ یدَا أَبِی لَهَبٍ وَتَبَّ ﴿۱﴾ مَا أَغْنَیٰ عَنْهُ مَالُهُ وَ مَاكَسَبَ ﴿۲﴾ سَیصْلَیٰ نَارً‌ا ذَاتَ لَهَبٍ ﴿۳﴾ وَامْرَ‌أَتُهُ حَمَّالَةَ الْحَطَبِ ﴿۴﴾ فِی جِیدِهَا حَبْلٌ مِّن مَّسَدٍ ﴿۵﴾

به نام خداوند رحمتگر مهربان

بریده باد دو دست ابولهب، و مرگ بر او باد. (۱) دارایی او و آنچه اندوخت، سودش نكرد. (۲) بزودی در آتشی پرزبانه درآید. (۳) و زنش، آن هیمه‌كش [آتش فروز]، (۴) بر گردنش طنابی از لیف خرماست. (۵)

سوره مَسَد یا تَبَّت صد و یازدهمین سوره و از سوره‌های مکی قرآن است که در جزء سی‌ام جای دارد. مسد (ریسمانی از لیف خرما) از کلمه آخر سوره و تَبَّت از آیه اول این سوره گرفته شده است. سوره مسد درباره ابولهب و همسرش، دشمنان سرسخت پیامبر(ص)، نازل شد و آن دو را گرفتار آتش جهنم می‌خواند. خداوند در این سوره همسر ابولهب را «حمالة الحطب: حمل‌کننده هیزم» می‌خواند چراکه او برای آزاردادن پیامبر، جلوی پای پیامبر خار می‌ریخت.

در روایات آمده است پیامبر(ص) دعا کرد هرکس که این سوره را می‌خواند، خداوند او و ابولهب را در یک خانه جای ندهد.