شاهکار کوتاه اما عمیق نویسنده‌ی چک، بهومیل هرابالیعنی تنهایی پرهیاهو اثری است که می‌توان آن را نوعی تراژدی فلسفی درباره‌ی خرد، حافظه، و مرگ اندیشه‌ها دانست.هرابال این رمان را در سال ۱۹۷۶ نوشت، اما به دلیل سانسور در چکسلواکی آن زمان، انتشار رسمی‌اش تا سال‌ها بعد ممکن نشد.راوی داستان، مردی به نام هانتیا است — یک کارگر ساده که سی و پنج سال است در زیرزمینی تاریک مشغول خمیر کردن کتاب‌ها و کاغذهای باطله است.اما او با دیگر کارگران فرق دارد. او عاشق کتاب‌هاست، عاشق دانایی.هر بار که کتابی را برای خمیر کردن می‌گیرد، قبل از نابود کردنش آن را می‌خواند، زیرزمینش پر است از جلدهای پنهانی از کانت، هگل، نیچه، گوته و حتی متون مقدس.او با این کتاب‌ها زندگی می‌کند، فکر می‌کند، مست می‌کند — و آرام‌آرام، به جنونی شاعرانه و فلسفی نزدیک می‌شود.

این کتاب فقط درباره‌ی یک کارگر چاپخانه نیست. درباره‌ی نابودی اندیشه در نظام‌های تمامیت‌خواه است.هانتیا نماینده‌ی وجدان فرهنگیِ سرکوب‌شده‌ی بشر است — مردی که باید افکار بزرگ را له کند تا چرخ جامعه بچرخد. اما همین عملِ ظاهراً بی‌اهمیت، در او نوعی شور مقدس ایجاد کرده است.هرابال تنهایی را نه به‌عنوان انزوا، بلکه به‌عنوان باری از آگاهی نشان می‌دهد. هانتیا زیاد می‌داند، پس تنهاست.کتاب‌هایی که باید خمیر شوند استعاره‌ای از افکار و ارزش‌هایی‌اند که حکومت‌ها برای بقای خود قربانی‌شان می‌کنند.صحنه‌هایی که هانتیا از میان توده‌ی کاغذها به جملات زیبا برمی‌خورد، یادآور نگاه سوررئالیستی هرابال است: زیبایی در بی‌نظمی، در زوال، در پوچی.هانتیا میان سه حس همیشگی در آثار هرابال گرفتار است — میل به معنا، ترس از بیهودگی، و عشق به زندگی حتی در ویرانی.

Hosted by Simplecast, an AdsWizz company. See pcm.adswizz.com for information about our collection and use of personal data for advertising.