۲۸. «از جادو تا دارو؛ بخش سوم گفت‌وگو با حامد طباطبایی، از سه گانه «کاوشی در بیماری و درمان‌های روان
130Description
اپیزود ۲۸ پادکست فلسفه علم، بخش سوم و پایانی از گفت‌وگوهای ۳گانه با دکتر حامد طباطبایی است.
حامد طباطبایی استاد فلسفه روانپزشکی در دانشگاه کینگز کالج لندن است.
در ۳ اپیزود ۲۶، ۲۷ و ۲۸ با حامد درباره چالش تعریف و تشخیص بیماری‌های روان، جنبش‌های ضدروانپزشکی و چرایی ظهور فلسفه رواندرمانی، رفتار درمانی شناختی (CBT)، درمان‌های روانکاوانه و فروید، روان‌شناسی‌های عامیانه و زرد، خودیاری و توسعه فردی و از همه مهمتر چالش‌های پزشکی مبتنی بر شواهد در روانپزشکی گفت‌وگو کردیم.
مشخصا در اپیزود ۲۸ به چالش‌های پژوهش بالینی در داروهای روان، بررسی نظریه‌های مبتنی بر ارتباط اختلال روان با تغییرات شیمیایی در مغز و چالش‌های اخلاقی مواجهه با درمان‌های غیرعلمی از قبیل جن‌گیری و جادوگری می پردازیم و در نهایت این پرسش را مطرح می‌کنیم که آیا همه چیز را باید به اتاق تراپیست یا درمان برد؟
ما بر این باوریم شنیدن این ۳ اپیزود از پادکست فلسفه علم تنها برای علاقه‌مندان به موضوعات فلسفی نیست؛ بلکه برای هر کسی است که دغدغه سلامت روان و ارتقای بهزیستی و شادکامی خودش، عزیزان و جامعه خود را دارد.
صفحه مهمان برنامه در دانشگاه کمبریج برای معرفی دقیق‌تر:
https://www.hps.cam.ac.uk/directory/tabatabaeighomi
آدرس پادکست ادبی حامد طباطبایی، عرصه سیمرغ:
لینک کتاب معرفی شده در اپیزود:
https://joannamoncrieff.com/2020/10/06/how-little-we-really-know-about-psychiatric-drugs/
حمایت مالی:
پادکست فلسفه علم رایگان است و شنوندگان هیچ مسئولیت اخلاقی، قانونی یا عرفی برای پرداخت هزینه ندارند. اگر خواستید لطف کنید و به ارتقای کیفیت و بقای این پادکست کمک کنید، از لینک‌ها و روش‌های زیر می‌توانید حامی مالی پادکست فلسفه علم باشید:
https://cheraghprize.com/donate/
Hosted on Acast. See acast.com/privacy for more information.
United States
۳- اگه من دکتر اون دختر بودم، خیلی ساده، براش توضیح میدادم ک تجربه تو بعد علمی نداره و قابل تکثیر نیست ولی خوشحالم ک نتیجه گرفتی! ۴- اگر کسی ب هر طریقی تجربه/(توهم تجربه (شاید از نظر شما)) متافیزیک (بد علم طبق ادبیات فلسفه علم) داشته باشه، با هر درجه علمی و هز جایگاهی، اصلا این حرفا رو راجع ب بی اعتباری این چیزا، نخواهد شنید. نمیدونم ایا اماری در این زمینه وجود داره یا نه ولی شاید تا ۴۰-۵۰ درصد ادمها حداقل یک تجربه (شاید توهم) رو داشتن
سپاس ب نظرم اشتیاق ما/علم، برای تکثیر و تولید عالم/دانشمند، در زمینه روان، شاید خیلی امکان‌پذیر نباشه یا دست کم به راحتی امکان‌پذیر نباشه . چند زاویه: ۱- از این زاویه چقدر بررسی انجام شده، که آیا چند درصد ادما با مراجعه ب روانشناس حالشون بدتر شده؟ (متناظر با اون اماری که اگه اشتباه نکنم ۲۰ یا ۳۰٪ مرگ و میر در امریکا از تشخیص اشتباه پزشکان هست) ۲- اگر از اهمیت روان شناسی کاسته بشه، ب نظر میرسه نتیجش این میشه که مردم باید برای کوچکترین چیزا دارو مصرف کنن ۳- اگه من دکتر اون دختر بودم، خیلی ساده،
بسیار جالب بود سپاس از شما🙏
تجربه‌ی فردی در نشان دادن اثربخشی درمان ، بی اعتبار است ؛ دکتر کیارش آرامش
گفتاردرمانی یه چیز دیگه‌ست امیرحسن جان
نگراني اقاي صفاربان پور دراخراپيزود به جا بود خصوصا براي عامه چون جداكردن مناقشات علمي از انچه شبه علم براي ردكردن علم به كار ميبره سخت است و برخي اشتباه برداشت ميكنند
یکی از بدترین اپیزودها. اگه همه یاد می‌گرفتیم در مورد چیزی که نمی‌دونیم اظهار نظر نکنیم جهان احتمالأ در سکوت عظیمی فرو میرفت
بسیار عالی بود دکتر خودت پاس دادی خودت گل زدی تناقضم کم بود اضافش کردی
سلام این سه اپیزود برای من متفاوت بود نه برای محتوا، برای رفتارهای اپیرحسن موسوی و سیاوش. این حجم از خشم درک نمیکردم و ندیده بودم. خشم نسبت به همجنسگرایی فوکو، لازم بود اون حرف با اون لحن زده بشه؟ چه چیزی اضافه میکرد به بحث؟ خشم نسبت به رواندرمانی و رواندرمانگران. پول بدیم یکی بگه آهاااا. زیر سوال بردن نیازهای روانی انسان و میل به شنیده شدن، درک شدن و در نهایت بینش پیدا کردن کجاش انقدر مسخره میتونه باشه؟ انتظار رفتار غیر حرفه‌ای نداشتم ازشون
راستش هرچی شما براتون گره ذهنی تو این چند اپیزود باز شد من حسابی مغزم گره خورده
دوست داشتم به این سوال پاسخ بدین که هدف از ساخت این اپیزودها چی بود؟ قرار بود چه کمکی بکنه به مخاطب؟ اگر هدف بدبینی به پروسه درمان توسط روانشناسا و روانپزشکا، بی اعتمادی به درمان دارویی بود به نظرم تا حد خوبی موفق بودین. اگر هدف فقط طرح یک سری سوال تو ذهن مخاطب بود که نتیجه اش شد مطرح کردن یک عالمه سوال پراکنده، بی پاسخ گذاشتنشون و سردرگم کردن مخاطب با اقیانوسی از سوالات به عمق یک سانتی متر بود.
عرض خسته نباشید و ممنون از پادکست خوبتون. به خاطر دارم در دوران کارشناسی‌ام، پوستری رو بر دیوار دانشگاه دیدم که بر روی اون نوشته شده بود: «فلسفه‌ی ذهن، فلسفه‌ی مادر». این پوستر در واقع معرفی درس جدیدی بود که در گروه فلسفه‌ی علم ارائه می‌شد. بعد از برداشتن اون درس و آشنایی با مسئله‌ی ذهن-مغز (Mind-Body Problem)، کمی بیشتر متوجه منظور اون پوستر شدم. با گوش دادن این پادکست، مجدد به ضرورت بررسی این مسئله از فلسفه‌ی ذهن و تأثیری که بر روند پیش‌برد روانپزشکی و باقی فلسفه‌های مُضاف خواهد داشت پی بردم، و به نظرم میتونه به دقیق‌شدن این بحث‌ها کمک کنه.
کل قضیه در 10 - 20 ثانیه‌‌ی اول ممکن است برای دکتر حل شده باشد و ایشان تصمیم را گرفته باشد. چرا؟ چون اهل احتیاط علمی نیست، چون فروتنی علمی ندارد، چون با تحقیق میدانی علمی و در صحنه‌ی بالین بیگانه است. چون صبور نیست، چون وقت کم است. چون پول هم مطرح است. .... .درمان جایگزین (شبه‌علم، جادو درمان‌گر، شیادهای هدف‌مند، پیامبران مدرن و ...ب را هم پیشنهاد نمی‌دهم. اما اگر کسی با دارونمای زیارت و دعا و امثال این‌ها احساس رهایی داشت، او را هم تخطئه نمی کنم (نک: گوگل، خروج از درماندگی روحی). . یک شاگرد.
اما توانسته که نتیجه‌ی مثبت این یا آن ماده را بر رفتار و حس درمان جو را جمع بندی کند، نتیجه گیری کند و امثال فلوکستین ها را معرفی کند. ولی درمان‌گرْ همین را هم باید کاملا با احتیاط و آزمون و خطا و تعدیل و چک متقابل و چک مضاعف و با بینش و روش کاملا علمی برای درمان‌جو، در ذهن خود، تجویز کند. باز هم احتیاط کند و عالمانه شک کند و بازنگری، و آن وقت قلم بردارد و برای بیمار نسخه بپیچد. روندی که متاسفانه اکثر نسخه‌نویسان ما و دنیا عموما طی نمی‌کنند (کی می ره این همه راه رو؟!). ادامه دارد ...
ادامه از قبل اما خودم را حتما به مشاور روانشناس انسان‌گرا(راجرزی یا وجودی)ای می‌سپردم و می‌سپرم، با این شرط که کاملا متعهد به سه چهار اصل عمومی مشاوره علمی، و اخلاق حرفه‌ای مشاوره باشد. . دستاوردهای درمان دارویی که خیلی بیشتر از روان درمانی اندازه‌پذیر اند بسیار اتفاقی و در تاریکی به‌دست آمده‌اند. یعنی دانش عصب‌پژوهی و عصب‌شناسی (هر دو) به‌طور «دانش‌پسند»، هنوز به سازوکارهای درون سلولی برای این یا آن حس و هیجان و رفتار، و تاثیر این یا آن ماده‌ی شیمیایی بر آن‌ها اشراف نیافته. ادامه دارد ...
سلام. در مجموع، برداشت من از حرف های استاد حامد، در هیچ یک از لحظات، بی‌اعتمادی به راه‌گشایی روش علمی نبود. اما حتما - فروتنی علمی پوپری بود؛ - نقد همین روش‌ها بود؛ - احتیاط‌گری روش‌مند و همواره‌ی پژوهش‌گر و نیز مصرف‌کننده‌ی دستاوردهای علمی بود؛ - روشن‌گری در باره‌ی محدودیت‌های دستاوردهای علمی بود. . من قبل از این اپیزودها، شخصا، خودم را به دست هر روان‌پزشک و هر روان‌شناس‌ی نمی‌سپردم و امروز هم نه کمتر و نه بیشتر. ادامه دارد ...
سلام. در دقیقه‌ی 29 و 59 ثانیه، در اوج کلام آقا حامد، از سوی مصاحبه‌گر دو پرسش یا دو شاخه‌ی متفاوت و تازه مطرح می‌شود که حامد را مجبور می کند منحرف بشود و به یکی از دو موضوع تازه بپردازد و اصل حرف اش را کنار بگذارد. . حامد باید با قوت و صراحت از کنار هر دو بحث تازه بی‌اعتنا گذر میکرد. با احترام.
فوق العاده بود
سلام می‌خواستم تشکر کنم بابت اینکه محبت کردین و این اپیزود رو خیلی بهتر و روان تر از اپیزود قبلی برگزار کردید،به نظر میرسه این بحث خیلی چالش برانگیز و مهم و انقدر نکات ریزی داره که فکر می‌کنم به بررسی عمیق‌تر و کاربردی‌تری نیاز داره اگر می‌شد بحث با دکتر طباطبایی یکی دو تا اپیزود دیگه ادامه پیدا کنه خیلی خوب می‌شد ممنون از شما
عجب موضوع جذابی بود مرسی 😊💐