Паэзія Віктара Жыбуля — гратэскны парадаксальны свет, сплецены са сноў, алегорый і страшных дзіцячых фантазій. Іранічныя, на першы погляд, вершы дапамагаюць аўтару асэнсоўваць сумныя падзеі, пераадольваць экзістэнцыйныя тупікі і нават суняць фізічны боль. Усё, што адбываецца ў жыцці, можна давесці да абсурду, мяркуе паэт. Амаль усё, бо часам рэальнасць абсурдная настолькі, што яе не пераабсурдзіш.  

Віктар Жыбуль пачаў пісаць вершы ў дзяцінстве, пра якое ў гэтым выданні падкасту згадвае шмат. А яшчэ распавядае пра тое, як у часы “Бум-Бам-Літу” знайшоў сваю перфарматыўную манеру чытання, чаму баіцца мёртвых дрэваў і як разам з Верай Бурлак з адной абдрукоўкі прыдумаў мастацкі кірунак улапішызм.   

Асабістыя падзеі 

00:00 Адкуль бяруцца кнігі

01:13 Дзетсадаўскія траўмы  

04:02 Першыя персанажы Яфй, Эфй і Вфй 

07:24 Сям’я, у якой усе пісалі вершы  

14:52 Каханне да дзяўчыны з іншага акварыума 

17:00 Улапішызм, які ўзнік з памылкі 

23:12 Смерць сябра і пачатак працы архівістам 

25:56 Алкаголь у вобразе чорнай сілы 

26:51 Вуліцы Мінска, якія прывялі ў паэзію 

30:02 Непралазныя нетры матэматыкі 

32:30 Страх мёртвых дрэваў 

35:54 Катаклізмы, якія сатрасаюць паэзію 

39:19 Серж Мінскевіч і тэхнарамантызм 

44:12 Творчы сын

46:31 Вершы як анальгетыкі 

Творчыя прыёмы 

48:31 Паэтычныя рытуалы  

51:28 Ці можна стварыць натхненне штучна? 

52:47 Ці ёсць у паэзіі момант самапрымусу? 

54:02 Як знайсці час на паэзію  

55:32 З чаго пачынаюцца вершы 

1:02:48 Ці мае паэзія тэрапеўтычны эфект? 

1:07:06 Як пачаць пісаць 

1:11:29 Паэт у жыцці і творчасці — розныя асобы? 

1:13:24 Ці важная для паэта манера чытання. 

1:17:46 Што найперш — сэнс ці форма? 

1:20:55 Ці карысна рабіць нататкі 

1:23:22 Чарнавікі 

1:25:06 Чатыры парады тым, хто піша

Litradio.by