Дзмітры Строцаў піша паэзію больш як 40 гадоў. І кожны верш — адказ на патрасенні гэтага свету. Апошнім часам аўтар жыве ў Берліне і працуе ў жанры паэтычнага рэпартажу, дзе сведчыць пра сучасныя падзеі, што несупынна збіваюць з ног. У новым выданні падкасту Дзмітры распавядзе пра дзіцячыя пластылінавыя сусветы, любоў да памылак, каханне як сімфанічны досвед, а таксама пра тое, як быць з натхненннем і чаму агрэгатны стан паэзіі — гэта плазма.

0:00 Адкуль бяруцца кнігі

Частка першая. Асабістыя гісторыі, якія паўплывалі на паэта

0:57 Старэйшы брат і пластылінавыя гарады

2:24 Як паэт перажыў досвед расшчаплення асобы

7:10 Выпадковая фраза, што перакуліла свет

12:07 Каханне, мімалётнае і расплаўленае ў гадах

14:58 Смерць блізкіх як пачатак асаблівай размовы

18:00 Мінскія цуды свету

22:02 Ці дапамагае ў паэзіі алкаголь

23:13 Час за стырном, калі можна спяваць і танчыць

25:25 Творы-няўдачы, што далі пачатак найлепшым вершам

29:47 Вандроўка ў Грузію як іншы космас

32:43 Як пісаўся верш “Отец и сын”

34:29 Як Дзмітры нечакана пахрысціўся ў Грузіі і прыйшоў да веры

39:37 Мінская габрэйская паэзія, страчаная і набытая

43:59 Вайна ў Грузіі і пачатак паэтычнага рэпартажу

Частка другая. Творчыя прыёмы

48.02 Паэзія як адказ на патрасенні свету

50:29 Чаму агрэгатны стан паэзіі — гэта плазма

53:28 Натхненне як удалы сёрфінг

55:10 Ці заўжды паэзія мусіць крываточыць

56:49 Чаму перад тэатрам, жывапісам, архітэктурай Дзмітры абраў паэзію

58:46 Ці варта знішчаць свае першыя спробы

59:26 Як Дзмітры знайшоў свой голас, пішучы жудасныя песні

1:02:36 Чаму паэзія мусіць гучаць у аўтарскім выкананні

1:05:32 Чарнавікі

1:07:13 Раман у вершах як разгорнутае паэтычнае палатно

1:10:40 Чаму твор мусіць мець хрыбет

1:14:09 Чым небяспечнае паэтычнае маўчанне

1:17:11 Як Дзмітры не пабаяўся страціць аўдыторыю і знайшоў яе наноў