منم که شهره‌ی شهرم به عشق ورزیدن ۳۹۳

دانی که چیست دولت؟ ۳۹۲

خوشتر از فکر می و جام چه خواهد بودن ۳۹۱

افسر سلطان گل پیدا شد از طرف چمن ۳۹۰

چو گل هر دم به بویت جامه بر تن ۳۸۹

بهار و گل طرب‌انگيز گشت و توبه‌شکن ۳۸۸

شاه شمشادقدان خسرو شیرین‌دهنان ۳۸۷

خدا را کم نشین با خرقه‌پوشان ۳۸۶

یارب آن آهوی مشکین به ختن باز رسان ۳۸۵

می‌سوزم از فراقت روی از جفا بگردان ۳۸۴

چندان که گفتم غم با طبیبان ۳۸۳

فاتحه‌ای چو آمدی بر سر خسته‌ای بخوان ۳۸۲

گرچه ما بندگان پادشهیم ۳۸۱

بارها گفته‌ام و بار دگر می‌گویم ۳۸۰

سرم خوش است و به بانگ بلند می‌گویم ۳۷۹

ما نگوییم بد و میل به ناحق نکنیم ۳۷۸

ما شبی دست برآریم و دعایی بکنیم ۳۷۷

دوستان وقت گل آن به که به عشرت کوشیم ۳۷۶

صوفی بیا که خرقه‌‌ی سالوس برکشیم ۳۷۵

بیا تا گل برافشانیم ۳۷۴