نور تقدیرات، میزنه وسط خال! الَّذِينَ إِذا أَصابَتْهُمْ‏ مُصِيبَةٌ قالُوا … صَواباً!

BULL’S-EYE!

«صوب» در معنای ممدوح، یکی از هزار واژۀ مترادف «نور الولایة»،

و در معنای مذموم، یکی از هزار واژۀ مترادف «حسد» است.

در فرهنگ لغات عربی می‌نویسند:

«أَصَابَ‏ السَّهمُ: آن تير به خطا نرفت.»

«الصَّواب: نقيض الخطأ»

«صابَ‏ السَّهْمُ القِرْطَاسَ: تير به هدف خورد.»

«سهم صائِب: أي قاصد»

«الإصابة: الوقوع على المقصد»

«رأي مصيب و صائب‏»

«رجلٌ صائبٌ: أي صالح»

نور تقدیرات، میزنه وسط خال!

«الَّذِينَ إِذا أَصابَتْهُمْ‏ مُصِيبَةٌ قالُوا … صَواباً!»

«قول صائب» نام زیبای معلم است!

«BULL’S-EYE»

نور، تیرش به خطا نمیرود! مصیبت یعنی همین!

یعنی این تقدیر، این مصیبت، درست اصابت کرده به وسط هدف!

اینجاست که اهل نور اقرار میکنن و میگن:

الَّذِينَ إِذا أَصابَتْهُمْ‏ مُصِيبَةٌ قالُوا … صَواباً!

[سورة البقرة (۲): الآيات ۱۵۶ الى ۱۵۷]

الَّذِينَ إِذا أَصابَتْهُمْ مُصِيبَةٌ قالُوا إِنَّا لِلَّهِ وَ إِنَّا إِلَيْهِ راجِعُونَ (۱۵۶)

[همان‏] كسانى كه چون مصيبتى به آنان برسد، مى‏‌گويند:

«ما از آنِ خدا هستيم، و به سوى او باز مى‏‌گرديم.»

أُولئِكَ عَلَيْهِمْ صَلَواتٌ مِنْ رَبِّهِمْ وَ رَحْمَةٌ وَ أُولئِكَ هُمُ الْمُهْتَدُونَ (۱۵۷)

بر ايشان درودها و رحمتى از پروردگارشان [باد] و راه‏‌يافتگان [هم‏] خود ايشانند.

[سورة النبإ (۷۸): الآيات ۳۱ الى ۴۰]

يَوْمَ يَقُومُ الرُّوحُ وَ الْمَلائِكَةُ صَفًّا لا يَتَكَلَّمُونَ إِلاَّ مَنْ أَذِنَ لَهُ الرَّحْمنُ وَ قالَ صَواباً (۳۸)

روزى كه «روح» و فرشتگان به صف مى‏‌ايستند،

و [مردم‏] سخن نگويند، مگر كسى كه [خداى‏] رحمان به او رخصت دهد، و سخن راست گويد.

اون سخن راست و صواب که درست خورده وسط هدف و کاملا درست تقدیر شده و بجا اصابت کرده اینه که اهل یقین میگه حوادث آثار عیب منه! شرایط پیش آمده این عیب رو ظاهر میکنه!

+ «قرع»

+ «غنم»

اگه میخوای تیرت به خطا نره، و از فرصت تقدیر پیش آمده بخوبی بهره‌مند بشی، و حسدتو درناژ کنی، باید با عمل به معالم ربانی در دل این شرایط بخوبی انجام وظیفه کنی! اینجوری حتما تیرت میخوره به وسط هدف! اینجوری از آیات غنیمت میگیری.

+ «گرایش – وابستگی – پیوند – خودکفایی – فناء – بقاء – حیات طیبة»

+ «ثقف»

تقدیرات تصویب شد! خورد وسط هدف!

نور تقدیرات تصویب شد!

+ «لیلة قدر»

آیت که عرضه میشه، دقیقا می‌خوره وسط هدف!

به وسط هدف اصابت میکنه! انگاری «تصویب» میشه!

مثل تیر اندازی که هدف رو خوب میشناسه خیلی ماهره و جوری نشانه گیری میکنه که اصلا خطا تو کارش نیست و درست میزنه وسط هدف، به این میگن صواب، و مصیبت هم از همین گرفته شده است! یعنی وقتی مصیبتی برای کسی تنظیم و تقدیر میشه، دقیقا از عیب اون خبر میده و نشون میده که هدفی درست انتخاب شده و درست نشانه گیری شده و لذا جای هیچ اعتراضی نیست و نباید خواهان تغییر و تبدیل شرایط برای رسیدن به تمنا بود که این کشف سوء باید از عالم بالا صورت گیرد و عالم بالا معطل یک جواب درست از طرف ماست که گره آیت را با نشاط نور ولایت باز کنیم و به مروارید درخشان آرامش دست پیدا نماییم.

«أَمَّنْ يُجيبُ‏ الْمُضْطَرَّ إِذا دَعاهُ وَ يَكْشِفُ السُّوءَ»

+ «روان»

+ «گرایش – وابستگی – پیوند – خودکفایی – فناء – بقاء – حیات طیبة»

مفهوم روان در این واژه صوب زیباست.

کانه روان ما، بدنبال اصابت علوم معلم به قلب خود ماست، چون میداند این اصابت نور علم به قلب، موجب حرکت «سجد» و روان شدن و نور و آرامش اوست، کانه هر شیئی با اصابت نور به آن، منوّر و دیدنی می‌شود. آیت که عرضه میشه انگاری قلب مورد اصابت نور قرار میگیره، حالا در این نور آیت، که ما اونو نار میبینیم، عیوب دنیای قلبمونو میتونیم ببینیم.

تا نور آیت به قلب اصابت نکنه، نمیتونی پی به عیوبت ببری.

آیات در پی روان ما، روانند و روان ما هم در پی آیات، روان است، و همه چیز در جریان است، تا:

لِيَبْلُوَكُمْ أَيُّكُمْ أَحْسَنُ عَمَلًا

لَيْسَ يَعْنِي أَكْثَرَكُمْ عَمَلًا وَ لَكِنْ أَصْوَبَكُمْ عَمَلًا

وَ إِنَّمَا الْإِصَابَةُ خَشْيَةُ اللَّهِ وَ النِّيَّةُ الصَّادِقَةُ وَ الْخَشْيَةُ

لا يَتَكَلَّمُونَ إِلَّا مَنْ أَذِنَ لَهُ الرَّحْمنُ وَ قالَ‏ صَواباً

الَّذِينَ إِذا أَصابَتْهُمْ‏ مُصِيبَةٌ قالُوا إِنَّا لِلَّهِ وَ إِنَّا إِلَيْهِ راجِعُونَ

ما أَصابَكَ‏ مِنْ حَسَنَةٍ فَمِنَ اللَّهِ

وَ ما أَصابَكَ‏ مِنْ سَيِّئَةٍ فَمِنْ نَفْسِكَ.

[سورة النساء (۴): الآيات ۶۲ الى ۶۳]

فَكَيْفَ إِذا أَصابَتْهُمْ مُصِيبَةٌ بِما قَدَّمَتْ أَيْدِيهِمْ

ثُمَّ جاؤُكَ يَحْلِفُونَ بِاللَّهِ إِنْ أَرَدْنا إِلاَّ إِحْساناً وَ تَوْفِيقاً (۶۲)

پس چگونه، هنگامى كه به [سزاىِ‏] كار و كردار پيشينشان مصيبتى به آنان مى‏‌رسد،

نزد تو مى‌‏آيند و به خدا سوگند مى‏‌خورند كه ما جز نيكويى و موافقت قصدى نداشتيم؟

أُولئِكَ الَّذِينَ يَعْلَمُ اللَّهُ ما فِي قُلُوبِهِمْ

فَأَعْرِضْ عَنْهُمْ وَ عِظْهُمْ وَ قُلْ لَهُمْ فِي أَنْفُسِهِمْ قَوْلاً بَلِيغاً (۶۳)

اينان همان كسانند كه خدا مى‏‌داند چه در دل دارند.

پس، از آنان روى برتاب، و[لى‏] پندشان ده،

و با آنها سخنى رسا كه در دلشان [مؤثّر] افتد، بگوى.

امام صادق علیه السلام:

وَ أَمَّا قَوْلُهُ

فَکَیْفَ إِذَا أَصابَتْهُمْ مُصِیبَةٌ بِمَا قَدَّمَتْ أَیْدِیهِمْ ثُمَّ جَاؤُوکَ یَحْلِفُونَ بِاللهِ إِنْ أَرَدْنَا إِلاَّ إِحْساناً وَ تَوْفِیقاً

فَهَذَا مِمَّا تَأْوِیلُهُ بَعْدَ تَنْزِیلِهِ فِی الْقِیَامَهًِْ

إِذَا بَعَثَهُمُ اللَّهُ حَلَفُوا لِرَسُولِ الله (صلی الله علیه و آله)

إِنَّمَا أَرَدْنَا بِمَا فَعَلْنَا مِنْ إِزَالَهًِْ الْخِلَافَهًِْ عَنْ مَوضِعِهَا إِلاَّ إِحْساناً وَ تَوْفِیقاً.

این آیه از جمله آیاتی است که تأویل آن بعد از برپا شدن قیامت صورت می‌گیرد؛ ...