جلوۀ عشق نورانی قلب سلیم به زبان عربی مُبین! وَ هذا لِسانٌ عَرَبِيٌ‏ مُبينٌ!

“The Sound Heart’s Luminous Love for the Arabic Language of Clarity”

The Sound Heart and the Arabic Language: A Divine Affinity

The Qur’an refers to itself as a “clear Arabic tongue” (lisānun ‘arabiyyun mubīn), pointing not only to the language of revelation but to the radiant clarity that defines both the message and the medium. A sound heart (qalb salīm)—untainted by envy, delusion, or ego—naturally gravitates toward light. And when exposed to divine instruction, this heart does not merely understand Arabic—it loves it.

True love of Arabic is not academic. It is the heart’s witness to the light of its teacher. Just as light responds to light, the actions of a purified heart become reflections of what it receives from the divine source.

The Arabic language, when filled with heavenly knowledge, becomes a vessel of light, not just a tongue, but a mirror to the soul of revelation.

Imam Sadiq (peace be upon him) said:

“No book or revelation has ever descended except in Arabic.”

Though the prophets would speak to their people in local tongues, the original form that reached their hearts was Arabic, and Gabriel (peace be upon him) would interpret for each of them in their language. As for the Prophet Muhammad ﷺ, he heard it directly and purely in Arabic—his heart tuned perfectly to its light.

In this sense, the believer is ‘Arabī, not merely by tongue, but by affinity:

“The believer is ‘Arabī because we have arabized him, the Ahlul Bayt.”

In other words, it is not nationality but the light connection that makes one truly Arab in the Qur’anic sense.

Arabic here becomes not just a means of speech, but a spiritual sign. To live the language means to embody its meanings—clarity, beauty, love, devotion. The word “عَرُوب” (ʿarūb), used in the Qur’an to describe a loving wife, is derived from this root. It implies one who is devoted and affectionate to their spouse. By contrast, “لَفُوت” refers to one distracted by past attachments—symbolizing a heart distracted by false desires, rather than love for the current source of light.

Thus, the heart that is sound, in love, and enlightened becomes naturally Arabized—not by geography, but by gravitating to clarity. Just as the apple falls to the earth by an unseen force, so too the heart falls toward the teacher of light. It doesn’t need to reason why—it simply knows:

“The Perfect is beloved for His perfection.

The Giver is beloved for His generosity—even before being commanded to love Him.”

This is the radiant language of paradise.

This is the Arabic of hearts in love with light.

تجلّی عشق نورانی قلب سلیم به زبان عربی مُبین!

قلب پاک و زبان نور: راز «عرب» در مسیر نورانیت!

زبان عربی؛ زبان دل‌های عاشق نور!

قلب سلیم و زبان عربی: نوری که عشق را آشکار می‌کند!

عشق و عقل در زبان نورانی «عرب»!

قلب سلیم، زبان عربی و جلوه عشق نورانی!

زبان عربی؛ زبان روشنای دل‌های پاک!

قلب سلیم و زبان عربی: پیوندی الهی!

«عرب» یکی از هزار واژه مترادف «نور الولایة» است.

«امرأةٌ عَرُوبَةٌ: مُعْرِبَةٌ بحالها عن عفّتها و محبّة زوجها»

«زنی عَرُوب است:

زنی که با حال و رفتار خود، عفت و محبتش به شوهر را آشکار می‌سازد.»

در این تعبیر، واژه «عَرُوب» اشاره به زنی دارد که بدون نیاز به سخن، با رفتار و حالت خود، عشق، وفاداری و پاکدامنی‌اش را به همسرش نشان می‌دهد.

«زنى كه با گفتار و رفتار و حالاتش، عفّت و محبّت خودش را نسبت به همسرش آشکار میکند.»

«عُرُباً: إِظْهَارُ الْعِشْقِ لَهُ»:

عبارت «عُرُباً: إِظْهَارُ الْعِشْقِ لَهُ» به‌صورت زیر معنا می‌شود:

«عُرُباً: یعنی اظهار عشق و محبت به او (شوهر)»

در اینجا واژه «عُرُب» جمع «عَروب» است و به زنانی اطلاق می‌شود که با حالت و رفتار خود، عشق و محبت‌شان را به شوهر آشکار می‌سازند.

این واژه بار لطیفی از عاطفه و عشق صادقانه دارد؛

عشقی که بی‌صدا ولی روشن، از دل به دل می‌تابد.

محبت و عشقی که برمبنای استعمال عیب حسد نیست.

وقتی قرآن، خود را، و یا اینگونه بیان کنیم، معلّم ربانی را «قرآناً عربياً» می‌نامد، یکی از لایه‌های معنایی این تعبیر، همین ویژگی اظهار حال درونی است.

عربی بودن قرآن فقط به زبان نیست؛ به این معناست که قرآن و معلّم قرآن، مانند زنی عاشق، دل خویش را بی‌پرده، بی‌واسطه و صادقانه برای مخاطبینش آشکار می‌سازد.

قرآن (و معلم قرآن) «عَروب» است؛

پیام محبتی است که از محبوبی مهربان می‌رسد و تمام رحمت خود را با حالت خود، با بافت خود، با ریتم واژگانش به دل‌ها می‌رساند.

در همین معنا، هر معلم نورانی نیز «عَرُوب» است؛

او عاشق حقیقت است، و عشقش را با بودنش، با نگاه و حضورش، با آرامش و گفتارش، به دل شاگردان القا می‌کند. نه فقط تعلیم، بلکه عشق به تعلیم و عفت در آن عشق را.

…

قلبی که سالم شده، عاشق است…

قلبِ سلیم، همان قلبی است که مکانیزم نورانی‌اش فعال شده است؛

یعنی دریافت‌کننده‌ی نور است، و حالا خودش هم آینه‌ای برای بازتاب و گسترش این نور است. چنین دلی با عمل به دستورات نورانی، نشان می‌دهد و آشکار می‌سازد که عاشق نور است!

✨ نمی‌شود نور را دوست داشت، اما از این نور، نوری تولید نکرد!

محبّ راستین به نور، خودش را در رفتار نشان می‌دهد؛

در لبخند، در صداقت، در صبر، در تسلیم، و در پرهیز از ظلم.

و اینجاست که مفهوم «نورٌ علی نور» جان می‌گیرد…