کولبری تلاش برای تهیه لقمه نانی با طعم مرگ

کانال ایران آزادی

گذرگاه‌های مرزی از سلماس تا اورامانات محل تردد کاسبان و کولبری است. این گذرگاه‌ها محل عبور هزاران مرد، زن و حتی کودکانی است که در تلاش برای درآوردن لقمه نانی هستند. لقمه نانی که در یک بازی واقعی طعم مرگ می‌دهد.

تنوع و گستردگی کسانی که به کولبری می‌پردازند، خود نشانه عمق بحران بیکاری در این استان‌ها است.

بسیاری از کارگرانی که بدلیل کرونا بیکار شده‌اند، ناچارا به کولبری روی آورده‌اند. در میان آنها فارغ‌التحصیلان دانشگاه، زنان نان‌آور خانواده و دخترانی که برادری در خانه ندارند به فراوانی یافت می‌شود. بسیاری از آنها برای تامین هزینه‌های کمرشکن درمان خود یا اعضای خانواده به کولبری روی آورده‌اند.

تهیه کار امن و مناسب با اختصاص بخش کوچکی از هزینه سرکوب

دیکتاتوری حاکم با بخش کوچکی از بودجه و هزینه سرکوب ‌می‌تواند برای اکثر کولبران کار امن و مناسب فراهم کند. در یک کلام کولبری تراژدی تلخ کردستان در قرن بیست و یکم است. فقر و نداری کولبران را مجبور کرده تا بارهای سنگین را در سخت‌ترین و ناامن‌ترین شرایط محیطی بر دوش حمل کنند. تردد در زیر گلوله‌ نیروهای امنیتی و عبور از راه‌هایی که آلوده به مین است، آینده مبهمی برای آن ترسیم کرده است.

کولبرکشی روایتی جدیدی نیست، اما نبایستی به روال عادی تبدیل شود. اکثر کولبران کشته شده توسط نیروهای امنیتی و بدون هشدار اولیه هدف قرار می‌گیرند. در موارد زیادی حتی کولبران با تک تیر مجهز به دوربین هدف قرار گرفته‌اند.

بارها تاکید شده که کولبر قاچاقچی نیست

بارها مسئولین اعلام کرده‌اند که کولبران قاچاقچی نیستند. اما در عمل نیروهای امنیتی برای رعب و وحشت و گرفتن حق حساب از کولبران به سمت آنها شلیک می‌کنند.

برادر یکی از کولبران کشته شده درمصاحبه با اقتصاد۲۴ وضعیت زندگی برادرش و سایر کولبران را توضیح می‌دهد. وی می‌گوید: «برادر من شغلی نداشت و برای کسب درآمد چاره‌ای به جز کولبری هم نداشت. اصولا فردی که شغل مناسب داشته باشد به هیچ وجه حاضر نیست جان خود را اینگونه به خطر بیندازد. در بسیاری مواقع کولبر‌ها دست خالی باز می‌گردند به این دلیل که شرایط خروج از مرز را ندارند مثلا راه مسدود شده یا نیرو‌های مرزبانی بیرون هستند و … بنابراین درآمد زیادی از همین راه کولبری هم ندارند. گاهی ۲۰روز یا یک ماه امکان کولبری ندارند.»

این سرگذشت همه کسانی است که به کولبری روی آورده‌اند. دیکتاتوری حاکم آ‌نها را بین دو راهی گرسنگی و مرگ مخیر کرده است. کولبران ترجیح می‌دهند که در حین تلاش برای کسب نان برای خانواده جانشان را از دست بدهند. هیچ کولبری مرگ را دوست ندارد، آنها عاشق زندگی خود و خانواده‌شان هستند. بهمین دلیل اینگونه به دل کوهستان می‌زنند. کولبران انسان‌های زحمت‌کشی هستند که غم نان دیگران را دارند. همه آنها پدر، همسر، ناآور خانواده و… هستند. پایان کشتار کولبران بیگناه زمانی است که بنیان‌های این نظام فاسد و چپاولگر نابود شده باشد. بایستی اعتراض به مرگ کولبران را هر چه گسترده‌تر کرد.