حقوق‌بشر، واژه‌یی بی‌مسما در نظام قصابان

ایران ازادی

دهم دسامبر هر سال، بنا بر اعلام یونسکو، روز جهانی حقوق‌بشر نام گرفته است. اعلامیهٔ جهانی حقوق بشر در سال۱۹۴۸ در همین روز در پاریس به تصویب رسید. تا قبل از پایان جنگ جهانی دوم، بشریت به‌طور عام به این حقوق جهان‌شمول راه نبرده بود. آثار و عوارض خانما‌ن‌سوز جنگ جهانی دوم و تجاوز فاشیسم هیتلری به آزادی، برادری و برابری انسان‌ها، تدوین و به تصویب رساندن جهانی این حقوق را الزام‌آور کرد. بر اثر فشار افکار عمومی، کنفرانس سانفرانسیسکو به‌اتفاق آرا تصمیم گرفت عاملان جنایت جنگی و جنایت علیه بشریت را محاکمه و مجازات نماید و علاوه بر آن، تدوین یک اعلامیهٔ بین‌المللی در زمینهٔ حقوق‌بشر را در دستور کار قرار دهد. تشکیل یک کمیسیون حقوق بشر در سازمان ملل در سال۱۹۴۶ این امر را سرعت بخشید. پرفسور رنه کسن موظف شد پیش‌نویس دوم اعلامیهٔ جهانی حقوق‌بشر را بر اساس پیش‌نویس اول، تهیه شده از سوی پروفسور جان پیترز همفری تهیه و به کمیسیون ارائه نماید. در ادامهٔ این روند در سال۱۹۴۸ مقدمه و مواد نهایی اعلامیهٔ حقوق‌بشر به تصویب رسید.

این اعلامیه دولتها را موظف می‌کند حقوق مدنی، فرهنگی، اقتصادی، سیاسی و اجتماعی تمام انسان‌ها را صرف‌نظر از نژاد، رنگ پوست، جنس، کشور، اعتقادات مذهبی، شرایط اجتماعی و ترکیب فیزیکی در اولویت تمام فعالیت‌ها و اقدامات خود بگنجانند.

نظام ولایت فقیه و حقوق بشر

حقوق بشر در نظام قصابان محلی از اعراب ندارد. دیدگاه خمینی در مورد انسان از ابتدای به‌قدرت رسیدن تاکنون مبنای عمل قضاییهٔ جلادان بوده است. خمینی در ۱۴بهمن۶۳ این دیدگاه را در یک جملهٔ تکان‌دهنده این‌چنین بیان کرد:

«آدم گاهی درست نمی‌شود، مگر این‌که ببرند و داغ کنند تا درست بشود. با اشخاصی که بر‌خلاف این هستند، آنها را بکشید و بزنید، حبس کنید».

او در مواجهه با اعلامیهٔ جهانی حقوق‌بشر، آن را به سخره می‌گیرد تا بتواند با تخطئه این حقوق جهان‌شمول، در نقض بی‌مانع حقوق‌بشر دست بازداشته باشد.

«این‌ها می‌گویند آزادند بشر! برای تخدیر توده‌ها، که حالا دیگر نمی‌شود تخدیرش کرد. قضیه این چیزهایی که می‌گذرانند، که یکی‌اش هم همین اعلامیه حقوق‌بشر است... این اغفال است؛ افیون است این برای توده‌ها، برای مردم»