این متن تصویری استعاری از مقاومت کوه در برابر بلایای طبیعی مانند زلزله و سونامی ارائه می‌دهد که نمادی از آینه صبر و پایداری است. در ابتدا، کوه پس از ویرانی احساس تنهایی و خشم می‌کند و تمایل به فروپاشی دارد. اما ندایی درونی به او یادآوری می‌کند که هنوز تمام نشده است، و همین امر باعث می‌شود تا با وجود زخم‌ها و اندوه، به ایستادگی ادامه دهد و درنهایت از دل ویرانی، به کوهی با ریشه‌های عمیق‌تر و شجاعتی پنهان تبدیل شود. این روایت بر این نکته تأکید دارد که معنای فرو نپاشیدن در دل سختی‌ها و گریه‌های زندگی نهفته است.

۲ مرداد ۱۴۰۴ / ۲۳ جولای ۲۰۲۵ – مکانی در #آلمان

عنوان: کوهی که فرو نپاشید

همه چیز از شبی شروع شد که آسمان پر از ابرهای سنگین بود و باران بی‌امان بر شانه‌های دشت و کوه می‌بارید. کوه، دیگر آن کوه پیشین نبود—قله‌اش شکسته، دامنه‌اش زخمی، و دره‌هایش پر از خاکستر #زلزله و #سونامی. در دل تاریکی، کوه احساس کرد تنها مانده، بی‌پناه و بی‌صدا.

در آن شب، #آتش_خشم و اندوه از اعماق وجودش زبانه کشید. می‌خواست خودش را فرو بریزد، در آغوش شکستگی آرام بگیرد و بگذارد زمین او را ببلعد. اما لحظه‌ای، صدایی خاموش از ژرفای سنگ‌ها برخاست:

«هنوز تمام نشده‌ای… تو، #آینه_صبر این زمین هستی.»

باران بارید و ابرها خشمگینانه کوه را در #آغوش گرفتند، اما کوه فقط ایستاد.

زخمش را حس کرد، اندوهش را پذیرفت، اما به #فروپاشی تن نداد.

در دلش نجوا کرد:

«اگر قرار است تکه‌تکه شوم،

بگذار با آگاهی بایستم؛

اگر قرار است خاکستر شوم،

بگذار تا آخرین ذره بمانم.»

روزها گذشت و آفتابِ مردد، گاهی میان ابرها رخنه می‌کرد.

دشتی سبز، آرام‌آرام زیر پای کوه جان می‌گرفت.

در آسمان سیاه، ناگهان #رنگین‌کمانی پدیدار شد—از دل باران،

همان‌جا که کوه هنوز بود، هرچند دیگر کوه پیشین نبود.

رهگذری از کنار کوه گذشت و زمزمه کرد:

«تو هنوز ایستاده‌ای؟»

کوه، بی‌ادعا و بی‌غرور، در سکوت پاسخ داد:

«شکستم، زخم خوردم، گریستم؛

اما به جای فروپاشیدن،

در خود ماندم و زنده ماندم.»

و آفتاب از پسِ ابرها سر زد.

کوه، دیگر نه همان کوه کهنه،

بلکه کوهی با ریشه‌های عمیق‌تر،

و شجاعتی پنهان در سکوت،

برای همیشه ماند.

“هر که کوه را به ایستادگی شناخت،

معنای فرو نپاشیدن را در دل گریه‌های آسمان یافت.”

∞

Babak Mast o Sheyda