امام صادق عليه السلام:

عن ابنِ أبي عمير عن جميل بنِ درّاجٍ عن الإمام الصّادقِ عليه السلام:

قلتُ لهُ:

إنَّه يقَعُ في قلبي أمرٌ عظيمٌ،

فقالَ:

قلْ: لا إلهَ إلاّ اللّهُ.

قالَ جَميلٌ:

فكُلَّما وَقَعَ في قَلبي شَيءٌ قلتُ: لا إلهَ إلاّ اللّهُ فيَذهَبُ عَنّي.

به نقل از ابن ابى عمير از جميل بن درّاج:

به امام صادق عليه السلام عرض كردم:

در قلبم وسوسه افتاده است.

حضرت به او فرمود:

بگو:

«لا اله الاّ اللّه ».

جميل مى‌گويد:

هر وقت در دلم چيزى [از وسوسه‌ها و تشكيكات ذهنى] مى‌افتاد، مى گفتم: «لا اله الاّ اللّه ».

آن چيز از دلم بيرون مى‌رفت.

امام على عليه السلام:

صَومُ شَعبانَ يَذهَبُ بِوَسواسِ الصَّدرِ وَ بَلابِلِ القَلبِ.

روزه ماه شعبان، وسواس دل و پريشانى‌هاى جان را از بين مى‌برد.

«البَلْبَلَةُ: وَسْواس الهموم فى الصَّدر، و هو البَلبال.

و بَلبَلةُ الألسُنِ: اختلاطُها فى الكلام.

و يقال بَلْبَلَ القومُ، و تلك ضَجَّتُهم.»

«بَلْبَلَ القومَ: آن قوم را برانگيخت، آنها را در اندوه انداخت.

بَلْبَلَ الألْسِنَةَ: زبانها را درهم آميخت.

بَلْبَلَ الْآرَاء: رأيها را فاسد كرد.»: نُویز و پارازیتها و دخالتهای شیطان!

«Satan’s noise and interference»

مادامیکه شخص به تکلمات قلبش، که میگه به فلانی تهمت بزن، گوش نمیکنه و توجه نمیکنه و ترتیب اثر نمیده، هنوز مرتکب گناهی نشده، اما همینکه به حرف شیطانش گوش میکنه و این دروغ رو میگه و آبروی دیگری رو میریزه، مرتکب گناهی بزرگ و اشتباه مرگباری شده که آتش این گناه دامنشو و دامن همۀ کسانی که این دروغ و تهمت و شایعۀ دروغ غم انگیز رو باور کردند، خواهد گرفت، اعوذ بالله من ذلک!

این وسوسه شیطانه که یک بار میگه فلان چیز نجس هست و باید بارها آبش بکشی تا پاک بشه و گاهی هم میگه به فلانی تهمت بزن و گاهی هم میگه دنبال فلان گناه برو و … خلاصه تکلمات شیطان برای هر کسی، منطبق با تمناهاشه و این علم شیطان رو میرسونه که میدونه هر کسی در چه زمینه‌ای تمنا داره و عجب و خودپسندی هر کسی در یکسری دلخواههای خاصی است و این همان نقاط ضعف قلبی هر کسی است «عورة»، که شیطان بخوبی این چیزها رو میدونه و باید خیلی حواسمون به قبض و بسط نورمون باشه تا گول این شیطان قسم خورده رو نخوریم، ان شاء الله تعالی.

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله:

لِكُلِّ قَلبٍ وَسواسٌ،

فإذا فَتَقَ الوَسواسُ حِجابَ القَلبِ نَطَقَ بهِ اللِّسانُ و اُخِذَ بهِ العَبدُ،

و إذا لَم يَفتُقِ القَلبَ و لَم يَنطِقْ بهِ اللِّسانُ فلا حَرَجَ.

هر دلى وسواس دارد.

پس هرگاه اين وسواس پرده دل را بِدَرَد و به زبان آورده شود، بنده به سبب آن مؤاخذه گردد،

اما اگر پرده دل را ندرد و زبان به آن گويا نشود، گناهى صورت نگرفته است.

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله:

تَجاوَزَ اللّهُ لاُمَّتي عَمّا حَدَّثَت بهِ أنفُسَها ما لَم تَنطِقْ بهِ أو تَعمَلْ.

خداوند از وسوسه‌ها و تشكيكات ذهنى امّت من تا زمانى كه آنها را به زبان يا به مرحله عمل نياورده باشند، گذشت كرده است.

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله:

وُضِعَ عن اُمَّتي تِسعُ خِصالٍ:

الخَطأُ، و النِّسيانُ، و ما لا يَعلَمونَ، و ما لا يُطيقونَ، و ما اضطُرُّوا إلَيهِ، و ما استُكرِهوا علَيهِ، و الطِّيَرَةُ، و الوَسوَسَةُ في التَّفكُّرِ في الخَلقِ، و الحَسَدُ ما لَم يَظهَرْ بِلسانٍ أو يَدٍ.

مجازات نه چيز از امّت من برداشته شده است:

خطا، فراموشى، آنچه ندانند، آنچه نتوانند، آنچه بدان مضطرّ شوند، آنچه به زور به آن وا داشته شوند، فال بد زدن، وسوسه در تفكر در آفرينش و رشك بردن در صورتى كه به زبان يا دست آشكار نشود.

+ «غوط»

امام رضا عليه السلام:

أروي أنّهُ سُئلَ العالِمُ عليه السلام عَن حَديثِ النَّفسِ،

فقالَ:

مَن يُطيقُ ألاَّ تُحَدِّثَ نَفسُهُ؟! ···

و نَروي [عن رسولِ اللّه ِ صلى الله عليه و آله] أنَّ اللّهَ تباركَ و تعالى عَفا لاُمَّتي عَن وَساوِسِ الصَّدرِ

و نرَوي عنهُ [صلى الله عليه و آله] أنَّ اللّه َ تَجاَوَزَ لاُمَّتي عَمّا تُحَدِّثُ بهِ أنفُسُها إلاّ ما كانَ يُعقَدُ علَيهِ.

به نقل از فقه الرضا عليه السلام:

روايت مى كنم كه از امام كاظم عليه السلام درباره حديث نفْس (افكار و انديشه‌هايى كه در ذهن انسان مى گذرد) سؤال شد.

فرمود:

كيست كه نفْس او دچار افكار و انديشه نشود؟!

و [از رسول خدا صلى الله عليه و آله ] روايت مى كنيم كه:

خداوند تبارك و تعالى از وسوسه‌هاى سينه امّت من گذشته است

و [از همان حضرت] روايت مى‌كنيم كه:

خداوند از حديث نفْس‌هاى امّت من مى‌گذرد، مگر آنچه به صورت اعتقاد در آيد.

[سورة المؤمنون (۲۳): الآيات ۹۱ الى ۱۰۰]

وَ قُلْ رَبِّ أَعُوذُ بِكَ مِنْ هَمَزاتِ الشَّياطِينِ (۹۷)

و بگو: «پروردگارا، از وسوسه‌‏هاى شيطانها به تو پناه مى‌‏برم.

وَ أَعُوذُ بِكَ رَبِّ أَنْ يَحْضُرُونِ (۹۸)

و پروردگارا، از اينكه [آنها] به پيش من حاضر شوند به تو پناه مى‌‏برم.»

[سورة الناس (۱۱۴): الآيات ۱ الى ۶]

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ

به نام خداوند رحمتگر مهربان‏

قُلْ أَعُوذُ بِرَبِّ النَّاسِ (۱)

بگو: «پناه مى‌‏برم به پروردگار مردم،

مَلِكِ النَّاسِ (۲)

پادشاه مردم،

إِلهِ النَّاسِ (۳)

معبودِ مردم،

مِنْ شَرِّ الْوَسْواسِ الْخَنَّاسِ (۴)

از شرّ وسوسه‌‏گر نهانى؛

الَّذِي يُوَسْوِسُ فِي صُدُورِ النَّاسِ (۵)

آن كس كه در سينه‏‌هاى مردم وسوسه مى‏‌كند،

مِنَ الْجِنَّةِ وَ النَّاسِ (۶)

چه از جنّ و [چه از] انس.»

امام على عليه السلام:

صَومُ ثَلاثَةِ أيّامٍ مِن كُلِّ شَهرٍ ـ أربَعاءُ بَينَ خَميسَينِ ـ و صَومُ شَعبانَ

يَذهَبُ بوَسواسِ الصَّدرِ، و بَلابِلِ القَلبِ.

روزه گرفتن در سه روز از هر ماه ـ پنجشنبه اول و آخر ماه و چهارشنبه وسط آن ـ و روزه ماه شعبان وسواس سينه و پريشانى‌هاى دل را از بين مى برد.