اللّهُمّ اجعَلْ في قَلبي نُوراً و أعُوذُ بكَ مِن وَسواسِ الصُّدورِ!

نور، درمان وسواس قلبهاست!

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله:

أكثَرُ دُعائي و دُعاءِ الأنبياء قَبلي بعَرفَةَ:

لا إلهَ إلاّ اللّهُ وحدَهُ لا شَريكَ لَهُ، لَهُ المُلكُ و لَهُ الحَمدُ، يُحيي و يُميتُ، و هُو على كُلِّ شيءٍ قَديرٌ،

اللّهُمّ اجعَلْ في سَمعي نُورا، و في بَصَري نُورا، و في قَلبي نُورا،

اللّهُمّ اشرَحْ لي صَدري، و يَسِّرْ لي أمري،

و أعُوذُ بكَ مِن وَسواسِ الصُّدورِ و تَشَتُّتِ الاُمورِ.

بيشترين دعاى من و پيامبران پيش از من در عرفه اين بوده و هست:

معبودى جز خدا نيست، يگانه است و بى انباز.

پادشاهى و ستايش يكسره از آنِ اوست، زنده مى‌كند و مى‌ميراند و او بر هر چيزى تواناست.

بار خدايا! در گوش من نورى قرار ده و در ديده ام نورى و در دلم نورى.

بار خدايا! سينه‌ام را فراخ گردان و كارم را آسان ساز

و از وسواس سينه‌ها و پراكندگى كارها به تو پناه مى‌برم.

[سورة الأعراف (۷): الآيات ۱۷۹ الى ۱۸۱]

وَ لَقَدْ ذَرَأْنا لِجَهَنَّمَ كَثِيراً مِنَ الْجِنِّ وَ الْإِنْسِ 

لَهُمْ قُلُوبٌ لا يَفْقَهُونَ بِها

وَ لَهُمْ أَعْيُنٌ لا يُبْصِرُونَ بِها

وَ لَهُمْ آذانٌ لا يَسْمَعُونَ بِها

أُولئِكَ كَالْأَنْعامِ بَلْ هُمْ أَضَلُّ أُولئِكَ هُمُ الْغافِلُونَ (۱۷۹)

و در حقيقت، بسيارى از جنّيان و آدميان را براى دوزخ آفريده‌‏ايم.

[چرا كه‏] دلهايى دارند كه با آن [حقايق را] دريافت نمى‏‌كنند،

و چشمانى دارند كه با آنها نمى‌‏بينند،

و گوشهايى دارند كه با آنها نمى‏‌شنوند.

آنان همانند چهارپايان بلكه گمراه‏‌ترند. [آرى،] آنها همان غافل‏‌ماندگانند.

وَ لِلَّهِ الْأَسْماءُ الْحُسْنى فَادْعُوهُ بِها

وَ ذَرُوا الَّذِينَ يُلْحِدُونَ فِي أَسْمائِهِ 

سَيُجْزَوْنَ ما كانُوا يَعْمَلُونَ (۱۸۰)

و نامهاى نيكو به خدا اختصاص دارد، پس او را با آنها بخوانيد،

و كسانى را كه در مورد نامهاى او به كژى مى‌‏گرايند رها كنيد.

زودا كه به [سزاى‏] آنچه انجام مى‏‌دادند كيفر خواهند يافت.

وَ مِمَّنْ خَلَقْنا أُمَّةٌ يَهْدُونَ بِالْحَقِّ وَ بِهِ يَعْدِلُونَ (۱۸۱)

و از ميان كسانى كه آفريده‏‌ايم، گروهى هستند كه به حقّ هدايت مى‌‏كنند و به حقّ داورى مى‌‏نمايند.

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله:

عنه صلى الله عليه و آله ـ في الدُّعاءِ ـ :

اللّهُمّ اجعَلْ لي في قَلبي نُورا،

و في لِساني نُورا،

و في بَصَري نُورا،

و في سَمعي نُورا،

و عن يَميني نُورا،

و عن يَساري نُورا،

و مِن فَوقي نُورا،

و مِن تَحتي نُورا،

و مِن أمامي نُورا،

و مِن خَلفي نُورا،

و اجعَلْ لي في نَفسي نُورا،

و أعظِمْ لي نُورا.

پيامبر خدا صلى الله عليه و آله ـ در دعا ـ فرمود:

بار خدايا!

براى من در دلم نورى قرار ده و در زبانم نورى و در ديده ام نورى و در گوشم نورى و در سمت راستم نورى و در سوى چپم نورى و بر فراز سرم نورى و در زير پايم نورى و پيش رويم نورى و پشت سرم نورى و برايم در جانم نورى قرار ده و نور مرا بزرگ گردان.

و بَرَقَ لَهُ لامِعٌ كَثيرُ البَرقِ!

و برقى پر نور برايش درخشيد و راه را براى او هويدا نمود!

امام على عليه السلام:

الإمامُ عليٌّ عليه السلام ـ في وَصفِ سالِكِ الطَّريقِ إلَى اللّه ِ سبحانَهُ ـ :

قَد أحيا عَقلَهُ، و أماتَ نَفسَهُ؛

حتّى دَقَّ جَليلُهُ، و لَطُفَ غَليظُهُ،

و بَرَقَ لَهُ لامِعٌ كَثيرُ البَرقِ،

فأبانَ لَهُ الطَّريقَ، و سَلَكَ بهِ السَّبيلَ،

و تَدافَعَتهُ الأبوابُ إلى بابِ السَّلامَةِ و دارِ الإقامَةِ.

امام على عليه السلام ـ در وصف رهرو راه خداى سبحان ـ فرمود:

خردش را زنده كرد و نَفْسش را ميراند،

تا جايى كه ستبرى و درشتى پيكر او، زار و نحيف شد

و برقى پر نور برايش درخشيد و راه را براى او هويدا نمود

و در پرتو آن، راه پيمود

و دروازه‌ها يكى پس از ديگرى او را پيش راندند تا به دروازه سلامت و سراى ماندگارى رسيد.

امام على عليه السلام:

عنه عليه السلام ـ و هُو يَذكُرُ فَضائلَهُ بَعدَ وَقعَةِ النَّهرَوانِ ـ :

فقُمتُ بالأمرِ حِينَ فَشِلوا،

و تَطَلَّعتُ حِينَ تَقَبَّعوا،

و نَطَقتُ حِينَ تَعتَعوا،

و مَضَيتُ بنُورِ اللّهِ حِينَ وَقَفوا.

امام على عليه السلام ـ در برشمردن فضايل خود ، بعد از جنگ نهروان ـ فرمود:

زمانى كه مسلمانان ناتوان بودند، من به يارى اسلام برخاستم

و آنگاه كه همه سر در لاك خود فرو داشتند من سر بر داشتم

و آن زمان كه همه الكن بودند، من به سخن آمدم

و در آن وقت كه همه متوقف بودند من با [مدد] نور خدا پيش رفتم.

امام سجاد عليه السلام:

الإمامُ زينُ العابدينَ عليه السلام ـ أيضا ـ :

وَ هَبْ لي نُورا أمشي بهِ في النّاسِ،

و أهتَدي بهِ في الظُّلُماتِ، و أستَضيءُ بهِ مِن الشَّكِّ و الشُّبُهاتِ.

امام سجاد عليه السلام ـ در دعا ـ گفت :

و مرا نورى بخش تا با آن در ميان مردم گام بردارم

و به واسطه آن در تاريكى ها راه يابم

و در پرتو آن از شكّ و شبهات به درآيم.

امام صادق عليه السلام:

لَيسَ العِلمُ بالتَّعلُّمِ،

إنّما هُو نُورٌ يَقَعُ في قَلبِ مَن يُريدُ اللّهُ تباركَ و تعالى أن يَهدِيَهُ.

علمْ به آموختن نيست،

بلكه آن، در حقيقت، نورى است

كه خداوند تبارك و تعالى در دل هر كس كه خواهان هدايتش باشد، مى‌نهد.

امام صادق عليه السلام:

عنه عليه السلام ـ في وَصيَّتِهِ لعبدِ اللّه ِ ابنِ جُندَبٍ ـ :

يابنَ جُندَبٍ،

قالَ اللّه ُ جَلّ و عَزَّ في بعضِ ما أوحى :

إنّما أقبَلُ الصَّلاةَ مِمَّن يَتَواضَعُ لعَظَمَتي،

و يَكُفُّ نَفسَهُ عَنِ الشَّهَواتِ مِن أجلي،

و يَقطَعُ نَهارَهُ بذِكري،

و لا يَتَعَظَّمُ على خَلقي،

و يُطعِمُ الجائعَ،

و يَكسو العارِيَ،

و يَرحَمُ المُصابَ،

و يُؤوِي (يُواسِي) الغَريبَ،

فذلكَ يُشرِقُ نُورُهُ مِثلَ الشَّمسِ،

أجعَلُ لَهُ في الظُّلمَةِ نُورا،

و في الجَهالَةِ حِلما،

أكلَؤهُ بعِزَّتي،

و أستَحفِظُهُ مَلائكَتي،

يَدعوني فاُلَبِّيهِ،

و يَسألُني فاُعطيهِ،

فمَثَلُ ذلكَ العَبدِ عِندي كمَثَل